Եթե դուք քույր կամ եղբայր ունեք, ուրեմն, ձեր տանն էլ կարելի է այսպիսի խոսակցություններ լսել.
-Արդեն մի ժամ ա խաղում ես, մի քիչ էլ ինձ տուր:
-Վայ, մի հինգ րոպե էլ, էլի:
-Էս արդեն հինգերորդ հինգ րոպեդ ա, վսյո, գնա դաս արա:
-Վայ, դու գնա, քո դասերը ավելի շատ են:
-Ես մեծ եմ: Իմ դասերը 5 րոպեում կանեմ: Մամ, ասա…
-Երկուսդ էլ գնացեք դաս անելու: Վերջ, հերիք ա արդեն…
Համակարգիչը դարձել է մեր առօրյայի անբաժան մասնիկը: Մեզնից շատերը մեր թանկագին ժամանակը անիմաստ վատնում են Facebook-ներում, Instagram-ներում ու էդպիսի սոցիալական կայքերում, չհասկանալով` ինչ ենք կորցնում: Մենք կորցնում ենք մեր մանկությունը, պատանեկությունը, երիտասարդությունը ու, վերջիվերջո, կյանքը: Ախր, ինչո՞ւ չենք հասկանում, որ այդ փոքրիկ քառակուսին մեզնից խլում է մեր կյանքը, ու միայն նրանով զբաղվելով մենք մեզնից հետո ոչինչ չենք թողնում:
Ես էլ (ցավոք սրտի) կախվածություն ունեմ համակարգչից, ու ամենացավալին այն է, որ գիտակցում եմ` ինչ մեծ սխալ եմ գործում ու, գիտակցելով հանդերձ, չեմ կարողանում «դրա դեմն առնել»:
Ուզում եմ մի բան ավելացնել, որպեսզի շատերը չմտածեն, թե ես ասում եմ, որ համակարգիչը միայն վնաս կարող է պատճառել: Ամենևի՛ն: Դանակով մենք հաց ենք կտրում, բայց ոմանք դրանով կարող են սպանել: Համակարգչից էլ մենք շա՜տ բան կարող ենք վերցնել, իմանալ շա՜տ ու շատ բաների մասին, որոնց մասին դժվար իմանանք տանը նստելով: Համակարգիչը նաև կրճատում է տարածությունը: Մենք կարող ենք տանը նստած հայտնվել հեռավոր Աֆրիկայում ու տեսնել հեռավոր քաղաքներ:
Ուղղակի մենք չգիտենք ինչպես օգտագործել այն, ու մեր չիմացությամբ կարող ենք կործանել մեզ:
Եթե դուք գիտեք, թե ինչպես հաղթահարել այդ չարաբաստիկ կախվածությունը, ու համակարգիչն ավելի օգտակար դարձնել, կիսվեք մեզ հետ ու օգնեք վերադառնալ իրական աշխարհ: