Մայրական կողմի տատս՝ Անահիտը, պատմում էր, թե ինչպես է հարս եկել Աբգարյանների տուն, ու ինչ հետաքրքիր դեպքեր են եղել։
-Դե՜, Աննա ջան, կյալիցս մի երկու օր յեդը մի կծոտան հավ հարձակվել էր վրես ու վետներս ծվրտորել, էդ ա ահագին վախտ տհե կցա։
-Տատ, էլ պատմի, մի տեսակ հետաքրքիր տյառավ։
-Բա պատմե՜մ։ Ուրեմն ես ու կիսուրս՝ մեր Անիկ տատը, փռնըմ հաց ենք թխըմ, մթուշ շուռ կյամ տենամ պատրոնս՝ Ռուբեն պապն ու քու պապը, վերցակ են մորթըմ, ահագին վախտ յեդը, վեր յեկա կուխնի, տեհա էդ հավը մաքրել են, լվացել, հմի էլ ճաշ են էփըմ։ Մնացի ըրմացած։ Իմ հերական տանը տղամարդը ճաշ էփած չէր, էդ թըվըմ` հերս։ Հըմի վեր մին-մին քու պապին ասըմ եմ շուլուղով՝ ճաշ էփի, ասըմ ա, թե վախտն անց ա կացել։
-Տա՜տ, բա ծիծաղիլի դեպքեր լել չի՞։
-Գիդըմ չեմ՝ ծիծաղիլի ա՜, թե լաց ըլիլի՜, նախդի մհետ խայտառակ եմ լել նոր յեկածս վախը։
-Էդ ի՞նչ ա լել, վեր։
-Ջահիլ վախտերս միամիտ-միամիտ խոսալ ունի։ Մեր հըրևան Շաքար պապը, հիվանդ մարդ էր, մի օր վեր կցավ յեկավ տուն, իրեք լիտրանոց դեղձի սոկը մհետըմ խմեց, հատիկներիցը հետ կերավ ու բրախեց քնաց։ Մացանք մհել, վեր էտ քշեր վատացել ա։ Աննա ջան, քու տատն էլ միամիտ ու զո՜լ միամիտ, ասեց. «Մի՜ լյավ էլ էդ սոկը մըչև վերջ խմեց, նոր քնաց…»։