lilit harutyunyan lchshen

Ազգի պատմությունն իմանա՞լ, թե՞ ոչ

Վերջերս կարդացի ընկերուհուս՝ Օֆելյայի նյութը, որը վերաբերում էր համացանցից մի քիչ կտրվելուն և գրականությանը ավելի լավ ծանոթանալուն։ Թեման հետաքրքրեց, և որոշեցի անդրադառնալ ոչ պակաս կարևոր թեմայի։ Այն է՝ սեփական երկրի ու ազգի պատմության ոչ պատշաճ կամ լավ իմացությունը։

Հաճախ, երբ ավագ սերնդի ներկայացուցիչները բողոքում են երիտասարդ սերնդի թերություններից, մենք՝ երիտասարդներս, գլուխ ենք բարձրացնում՝ ասելով, որ շատ ավելիին ենք ընդունակ, քան նրանք կարծում են, և եթե պետք լինի պաշտպանել հայրենիքը, առանց վարանելու կանենք այդ ազգապահպան գործը։ Կարծում եմ՝ ազգապահպան գործ է նաև հայոց լեզվի և առավելապես, հայոց պատմության եթե ոչ գերազանց, ապա գոնե բավարար իմացությունը։ Հաճախ հանդիպում եմ մարդկանց, ովքեր փայլում են մաթեմատիկայից, երկրաչափությունից, կենսաբանությունից՝ հետին պլան մղելով հայոց պատմությունը, և երբ հարցնում ես, թե ինչու, պատասխանում են, որ հետագայում իրենց ընտրած մասնագիտության մեջ պետք չի գալու հայոց պատմությունը։ Իրենց կարծիքով՝ դա մեծ արժեք ունեցող և սպառիչ պատասխան է։

Երբ լսում եմ այդպիսի պատասխան, մի տեսակ ցավ եմ ապրում հոգու խորքում և մտածում՝ ինչո՞ւ իմանանք օտար լեզուն՝ անգլերենը, գերմաներենը, եթե չգիտենք մեր սեփական ազգի իսկական արժեքը, վաղ անցյալն ու ներկան։ Գիտեմ, որ միշտ էլ հակասություններ կլինի յուրաքանչյուր ասվածի ու գրվածի միջև, սակայն դա քաջ գիտակցելով ու չվախենալով միշտ մեզ ուղեկցող քննադատությունից՝ գրում եմ նյութս։ Գուցե չհամաձայնեք ինձ հետ: Սակայն հիշենք Նժդեհի այս խոսքերը. «Իր անցյալի պատմությունը չիմացող ժողովուրդը չի կարող ապագա ունենալ»։