Լուսանկարը՝ Կարեն Կարապետյանի
Թիավարությունը շատ դժվար սպորտաձև է: Որպեսզի կարողանաս լավ թիավարել, պետք է լինես ֆիզիկապես և հոգեպես ուժեղ: Բայց ինձ համար հոգեպես ուժեղ լինելն ավելի կարևոր է, որպեսզի պարտվելու դեպքում չհուսահատվես և շարունակես մարզվել: Սա ոչ միայն կարևոր է թիավարության դեպքում, այլ նաև բոլոր սպորտաձևերում:
Հա, մոռացա ներկայանալ` ես Դավիթն եմ, թիավարող եմ և շատ-շատ եմ սիրում այս սպորտաձևը: Թիավարությունը մի սպորտաձև է, որի ժամանակ շփվում ես ջրի, քամու ու ցրտի հետ և դրա շնորհիվ կոփում ես մարմինդ:
Այս սպորտով զբաղվել եմ 13 տարեկանից: Մինչ օրս հիշում եմ իմ առաջին հաջողություններն ու անհաջողությունները: Առաջին տարին, երբ դեռ նոր էի սկսել մարզվել, մրցումներ անցկացվեցին Հրազդան գետում: Ճիշտ է, ես լարվածությունից ու անփորձությունից չկարողացա որևէ հաջողության հասնել, սակայն չհուսահատվեցի և շարունակեցի այդ սպորտով զբաղվել: Մեկ տարի անց ես ունեցա առաջին հաջողությունս` մեծ դժվարությամբ, բայց հասա: Մրցման ժամանակ ամենակարևորը չպետք է լարվել, մտածել պարտության մասին, բայց չպետք է թերագնահատել նաև հակառակորդին:
Լուսանկարը՝ Կարեն Կարապետյանի
Շատ եմ սիրում ու հարգում իմ մարզիչներին: Ամեն պարապմունքից առաջ
մեզ տալիս են առաջադրանքներ, որոնք ճիշտ կատարելով հասնում ենք որևէ արդյունքի: Մենք 20-ից ավելի մարզիկներ ենք: Ամեն մեկն ունի իր նավակը: Ճիշտ է, այնքան էլ լավ վիճակում չեն, բայց մենք խնամքով ենք վարվում: Բախտներս այնքանով է բերել, որ մենք Սևան ունենք և Հրազդան գետ, բայց հիմնականում մարզվում ենք Հրազդան գետի վրա: Թիավարությունը Սևանում զարգացել է մեկ տասնամյակ առաջ: Ասեմ, որ կա թիավարության 4 ձև`«բայդարկա», «կանոե», «պարականոե», «ակադեմիական»:
Լուսանկարը՝ Կարեն Կարապետյանի
Սևանում միայն առաջին երեք ձևերն են զարգացած: Մյուսով զբաղվում են միայն Երևանյան լճում: Սևանում ունենք ընդամենը մի քանի թանկարժեք «նավակներ», որոնցից երկուսը այս տարի արտերկրից են բերվել: Կան նաև երկու առանձին թիանավակներ` նախատեսված հաշմանդամների համար:
Թիավարությունը Հայաստանում այդքան էլ լավ զարգացած չէ. չկան լավ պայմաններ, բայց մենք չենք հուսահատվում և շարունակում ենք պարապմունքները: