Լուսանկարը՝ Մերի Անտոնյանի
Գարո՞ւնը։ Դե՜, նա….
Նա շվեյցարացիների մեջ կունենար ամենավերջին անպատասխանատուի համբավը։
Եթե լիներ բրիտանացի աշխարհիկ հասարակության «սերուցք» համարվող ընտանիք ու եթե իր տոհմական ամրոցում պարահանդես կազմակերպեր, կպարզվեր, որ բոլորը ներկա են, բացի իրենից՝ տանտիրոջից։
Նա կլիներ ամենաքիչ ռոմանտիկ ֆրանսիացին, ով հանդիպման է հրավիրել իր սիրուն արժանացած մեկին, բայց ինքը մոռացել է գալ: Կամ էլ այն զբոսաշրջիկը, ով իր միակ ճանապարհորդության ընթացքում անցել է Փարիզի «սիրո պատի» կողքով ու «չափազանց ռոմանտիկ արարք» է համարել իր լեզվով այնտեղ գրել «ես սիրում եմ քեզ»-ը։
Իսկ մենք պարահանդեսի ենք հրավիրված, եկել ենք տանտիրոջից շուտ ու հիմա չգիտենք՝ մինչև նրա գալը մեզ ինչով զբաղեցնենք։ Ու քանի որ մենք էլ քաղաքավարության ու նրբակրթության ոգով դաստիարակված անգլիական ընտանիքից ենք, չենք կարող առանց տանտիրոջ ինքներս զվարճություններ կազմակերպել։ Մեզ պետք է հյուրի պես պահենք։
Իսկ մենք հանդիպման հրավիրված մեկն ենք։ Ու այդ հանդիպումը մեր նախաձեռնությամբ չէ, ժամն ու վայրն էլ մենք չենք ընտրել, մի քիչ էլ ամոթխած ենք։ Ոչ մի բան, բացի սպասելուց, չենք կարող անել։
Մենք փարիզյան այդ պատն ենք, որին մեծ կարևորություն չեն տվել, արհամարհել ու անցել են։
Իսկ Գարունը մոռացել է մեզ, մոռացել է, որ պիտի գա։
Գարունը միայն այս պատի մոտ է իրեն տիրական պահում ու դեռևս միայն այստեղ է գիտակցել, որ իր պարտականությունը ծառերը ծաղկեցնելն է։ Բայց երևի խորհրդանշական է, որ նրան հասնելու համար շորերս կեղտոտեցի, փշերի միջով տեղ հասա, ձեզ նրա տեղն ասելու ժամանակ ապացույց ունենալու համար էլ ժանգոտ ցանկապատ-ցանցից քերծվածքներ ստացա։ Գարունը չի գալիս, եկած տեղն էլ իրեն անմատչելի է պահում։
Ահ, Գարո՞ւնը։ Ասաց՝ քնած էր մնացել, մի քիչ կուշանա։