Եթե հանկարծ նավաբեկության ենթարկվեմ ու ընկնեմ Խաղաղ օվկիանոսի արխիպելագներից մեկը. «Խորհրադավոր կղզին»
Մոտ կես ամիս առաջ էր, երբ սկսեցի կարդալ մի գիրք, որն ինձ գրավեց իր հետաքրքիր վերնագրով: Գրքի հեղինակն իր հեղինակած գրքերով ճանաչված է, թե՛ Հայաստանում, թե՛ ողջ աշխարհում: Դա ֆրանսիացի հայտնի գրող, աշխարհագրագետ Ժյուլ Վեռնն էր, իսկ գիրքը՝ «Խորհրդավոր կղզին»:
Ես մի սովորություն ունեմ. կարդում եմ գրքի սկզբի մի քանի էջը, որից հետո կարդում եմ գրքի ամենավերջը: Գիտեմ, հիմա կասեք` հետո կարդալը հետաքրքիր չի լինի, ու ես կասեմ հակառակը:
Երբ սկզբում կարդում էի, գիրքն ինձ համար այնքան էլ հետաքրքիր չէր, բայց երբ շարունակեցի, ավելի ու ավելի հետաքրքրեց:
Գրքի հինգ հերոսները՝ լրագրող Գեդեոն Սպիլեթը, ինժեներ Սայերս Սմիթը, նավապետ Պենկրոֆը, Հերբերտն ու Նաբը, ինչպես նաև ինժեների շունը՝ հավատարիմ Տոպը, օդապարիկով փախչելով պաշարված Ռիչմոնդ քաղաքից, հինգ օր օդում մնալով, ընկնում են մի անմարդաբնակ կղզի, որը հետո ի պատիվ ԱՄՆ նախագահի, անվանում են Լինքոլնի կղզի:
Այնտեղ նրանք մնում են չորս տարի: Շատ չարչարանքներ են կրում, բայց շնորհիվ Սայերս Սմիթի խելացիության և նրանց աշխատասիրության, այնտեղ ապրում են արժանապատիվ կյանքով:
Ասածս ինչ է. երբ մի օր գնամ ճանապարհորդության, ինձ հետ անպայման վերցնելու եմ «Խորհրդավոր կղզին» գիրքը, որ եթե հանկարծ նավաբեկության ենթարկվեմ ու ընկնեմ Խաղաղ օվկիանոսի արխիպելագներից մեկը, կարողանամ գոյատևել:
Հավատացած եմ, որ այս գրքի օգնությամբ ամայի կղզիները կդառնան փոքրիկ «քաղաք-պետություններ»: Գրքից մի բան երևի երբեք չեմ մոռանա: Մի առիթով նավապետ Պենկրոֆն ասում է. «Եթե ես ընկնեմ ամայի օվկիանոսի մեջ մի փոքրիկ ժայռի վրա, միայն թե ինձ հետ լինի Սայերս Սմիթը, հավատացած եմ՝ ամեն բան լավ կավարտվի»:
Խորհուրդս հասակակիցներիս` ամառը զուր չվատնեք. ավելի շատ գրքեր կարդացեք: