seda mkhitaryan

Ամառ կոչված քունը

Ասենք՝ երեք ամիս էր։ Շատ բան չփոխվեց։ Մի քիչ հետհեղափոխական անհանգստություն, մի քիչ մռայլ եղանակ, մի քիչ մոտիվացիայի պակաս, մի քիչ նոր մարդիկ, մի քիչ էլ արև։ Վերջինից շատ քիչ կար Քարինջ գյուղում։

Մեր մեջ ասած՝ ամռանը ոչ մի գիրք չեմ կարդացել ու մեր մեջ ասած` սա առաջին այդպիսի ամառն էր։

Վեց տարեկան Աքսելի կարծիքով՝ ես պիտի բարձր խոսեմ, երբ ցածր եմ խոսում, իրեն թվում է, թե տխուր եմ։ Նա առաջին անգամ այս տարի դպրոց կգնա ու շատ տխրեց, երբ իմացավ, որ ես իր հետ չեմ գնալու։ Ամառվա ընթացքում այն մարդը, որի հետ շփումը աննկարագրելի ու հաճելի է եղել, հենց այս վեց տարեկան ու խոշորաչյա երեխան էր։

Օգոստոսի 17-ի մեծ հանրահավաքը միասին դիտեցինք։ Մտավ տուն ու միանգամից բղավեց.

-Տելեվիզրի ձենը բրձացրու, քու վարչապետը չի՞։

Հետո միասին նայեցինք։ Ասում եմ.

-Աքսե՛լ, ի՞նչ է նշանակում տնտեսական աճ։

Վրդովվում է․

-Հերիք ա, էլ հարցեր մի՛ տու, վի՜։

Ամռանը ամենաշատ ինձ ուղղված հարցը հետևյալն է եղել. «Մազերդ ինչի՞ չես սանրում»։

«Հըմ… Եսիմ, հավես չկա, է, համ էլ էսպես խուճուճ եմ ուզում մնան»,- մտքումս պատասխանում եմ, իսկ բարձրաձայն միայն ուսերս եմ բարձրացնում։

Անիմաստ սովորություն ձեռք բերեցի. սերիալ եմ նայում։ Ամեն երեկո բերանս ձեռքերով փակում եմ, որ ծիծաղիս ձայնից մերոնք չարթնանան։ Գիտեմ` լավ բան չեմ անում, ուրիշների լացի վրա բերանս եմ բացում, բայց դե, ես մեղավոր չեմ, ծիծաղ է ու գալիս է (լեզու հանած սմայլիկ)։

Հիմա երկարատև թմբիրից քիչ-քիչ հետ եմ գալիս։

Մոտավորապես անեն օր ժամը 12-ին նոր արթնացել եմ ու էլի քնել, անընդհատ։ Հիմա տրամադրվում եմ, ուզում եմ արթնանալ «ամառ» կոչված քնից, երազի նման անցած քնից, որին կարելի է տուգանել արագությունը գերազանցելու համար։

Ուզում եմ ասել` էս հոդվածով վերադառնում եմ «մեծ քաղաքականություն» ու սրանից հետո լիքը լսելու եք անունս։ Կարճ ասած՝ զզվեցնելու եմ։