Հարցազրույց Ռոզա տատիկի հետ
Ես քայլում եմ դեպի մեր գյուղի` Սյունիքի մարզի Նորավան գյուղի ամենաաշխույժ և ամենաիմաստուն տատիկի մոտ: Ռոզա տատիկը մեր գյուղի սեղանների թամադան է: Մի պահ նայում եմ և տեսնում, որ նա իրենց բակում քարին նստած է:
-Բարև, Ռոզա տատիկ: Ինչպե՞ս ես:
-Դու լավ լինես, ես լավ եմ, այ բալա:
-Մի քիչ կպատմե՞ս քո անցյալի մասին:
-Ի՞նչ ասեմ, այ բալա: Սովի ու ցավի, տառապանքի մեջ եմ ապրել: Կյանքում լավը չեմ տեսել, ու տհե՜նց…
-Իսկ ե՞րբ տեղափոխվեցիր Նորավան:
-20 տարեկան էի, որ ամուսնացա ու մնացի Տաթևում: Հետո սովի մեջ էինք ապրում, էրեխեքին առանք ու էկանք Նորավան. ստեղ գոնե հաց ու ջուր կար…
-Իսկ ինչ-որ տեղ աշխատե՞լ ես:
-Անապատում գործ էինք անում, առաջ էստեղ գյուղ չկար, ամայի տարածք էր. կով ու ոչխար էինք պահում: Վա՜յ, մեր տեղը կտրվի…
Տատը մի պահ նայում է հեռուն ու լռում… Հետո լցնում աչքերն ու ասում.
–Ա՛յ աղջի, էլի կարտոշկան ա ջրում:
Հարևանի հարսն էր, ով շեղեց տատին իր ցավից: Ես էլ լռեցի։Հետո շարունակեցի:
-Քանի՞ հոգի եք եղել ընտանիքում:
-Հերս, մերս, քուրս ու երկու ախպերքս…
-Իրար օգնո՞ւմ էիք:
-Իրար հետ ոչխար ու կով էինք կթում: Ի՜նչ օրեր էին…
Տատի հայացքում կարոտ կար: Անասանելի մեծ կարոտ: Հետո հասկացա՝ տատի վերքերին աղ էի լցնում: Մեղավոր զգացի: Հավաքեցի մտքերս ու որոշեցի հանգիստ թողնել տատի անցած-գնացած ցավերը…
-Ծոռդ ո՞ նց ա, տատ:
Փորձեցի շեղել տատին իր մտքերից: Մի քանի ամիս առաջ տատի տանը ուրախություն էր՝ մեծ թոռանը երեխա էր ծնվել: Տատի աչքերը միանգամից փայլեցին: Արցունքների միջից շողաց երջանկության կայծը:
-Ապրես, քեզ ղուրբան… Տունս լցել ա էդ էրեխան: Ապրե՜ս…
Տատին էլի նույն աշխույժ, նույն ուրախը դարձավ:
-Շնորհակալություն, տատ ջան: Իսկ ի՞նչ կավելացնես:
-Թող ոչ մի նոր սերունդ սով ու ցավ չտեսնի. մեր նման…
Վեր կացավ տեղից: Էլի նույն ցավն էր սրտում: Թեքեց հայացքը: Ձեռքերով արագ-արագ սկսեց մաքրել աչքերը…