Դե հա, իհարկե, ժամանակի ընթացքում սովորում ենք ամեն ինչի հետ ապրել, ապրել կողք կողքի ու շատ մոտ իրականությանը։ Մենք առաջ ենք գնում, գտնում ենք, կորցնում, բարձրանում, ընկնում։ Մեր սերունդը տեսավ նաև պատերազմ, ապրեց դժվար օրեր, հետո 16 թվի դեպքերը դարձան պատմություն, մեկուկես էջանոց մի սովորական թվացող պատմություն դպրոցական 12-րդ դասարանի գրքի մեջ։ Մենք սովորեցինք պատմել այդ դասը սառնասրտորեն՝ կանգնելով դասարանում, թվանշաններ ստացանք ու շարժվեցինք առաջ։ Ի՜նչ հեշտ է, չէ՞։
Չգիտեմ՝ բոլորն են գիտակցում դա, թե ոչ, բայց մենք այսօր էլ պատերազմում ենք, ուղղակի երկու կամ երևի թե երեք-չորս ճակատով։ Մենք պայքարում ենք համացանցում ապատեղեկատվության դեմ, հիվանդանոցներում՝ անտեսանելի վարակի դեմ, երկրի ներսում՝ թշնամու, ով կրկնակի վտանգավոր է և իհարկե, սահմանին՝ միշտ զգոն։
Լիրիկական զեղումներն անիմաստ են էստեղ, պարզապես մի բան, որ պիտի շատ ասվեր, արի ու տես՝ չի ասվում։
Վախենամ՝ այս վարակը թողնի իր անջնջելի հետևանքները։ Չէ՞ որ մենք սովորեցինք մարդկանց գրկել ու համբուրել հեռվից, սովորեցինք հեռվից սիրել, հեռվից կարոտել ու հենց էդպես էլ քիչ-քիչ հեռացանք իրարից։ Մենք սովորեցինք նայել աչքերին ու այնտեղ կարդալ ամեն ինչ, դիմակի ետևից տեսանք ժպիտներ, որոնք գուցե չտեսնեինք առանց դիմակի, իրար սկսեցինք դիմակներ նվիրել՝ որպես հոգատարություն, ու հեռացանք իրարից նույն հոգատարությամբ։
Պատերազմները խլում են մեզնից ամեն-ամեն ինչ, բայց մենք նորից սովորում ենք ապրել, ապրել առանց ոչնչի ու ոչնչի կողքին։
Եկեք թույլ չտանք, որ այս բազմաճակատ պատերազմը մեզնից խլի ամենաթանկը՝ մարդկային սերն ու շփումը։ Մենք բոլորս պատերազմում ենք, պիտի սովորենք սիրել ու առաջ շարժվել պատերազմի լայն ճակատում, պիտի չդադարենք սիրել, երբե՛ք։