emma miqayelyan-2

Ամենամտերիմ մարդը

Ուրբաթ է՝ ծանր օրվա վերջին ժամը դպրոցում։ Խիստ ուսուցիչ էր, պիտի ուշադիր լսեի։ Հեռախոսս զանգեց դասի ժամին, ի՞նչ անեմ։ Պարտադիր պիտի վերցնեի, քույրս էր զանգում։

-Ալո, ի՞նչ ա եղել։

-Է՛մ, ո՞ւր ես,- շնչակտուր ասաց քույրս։

-Դասի եմ, ուր եմ։

-Խոսա, մինչև բանասիրականից հասնեմ գլխավոր մասնաշենք, էլի։

-Բայց ի՞նչ խոսեմ, համ էլ՝ դասի եմ, չեմ կարա։

-Լավ, ես կխոսամ, դու մենակ լսի։

Հիմա ում լսեմ՝ քրո՞ջս, թե՞ ուսուցչուհուն։ Դե, իհարկե, քրոջս։ Իմ հարազատն ինքն է, իսկ պատմությունը կսպասի։ Վերցրեցի ականջակալներս, թաքցրի մազերիս մեջ, և սկսվեց զրույցը։

-Ասա, ես քեզ լսում եմ,- ասացի ես՝ դասարանում մի կերպ ձևացնելով, թե լսում եմ ուսուցչին։

Խոսեցինք երկար-կարճ, հարց ու պատասխանով 5-10 րոպե։

Լսվեց հեգնող մի ձայն.

-Էմմա՛, կրկնի՛ր։

-Կներեք, ի՞նչ։

-Ասում եմ՝ կրկնի՛ր։

Ես կանգնեցի՝ ականջակալս ականջիս, քույրս լսում էր, թե ուսուցչուհին ինչ էր ինձ ասում և լսել էր, թե ինչ դաս էր բացատրել։ Ականջակալից լսվում է քրոջս ձայնը։

-Է՛մ, բռնվեցի՞ր, լավ, ասում եմ՝ կրկնի, մենք էլ ենք էդ դասերը անցնում հիմա։

Որ ասում էի՝ ավելի լավ է քրոջս հետ խոսեմ, վերջին հուշումն էլ օգուտ մնաց։

-Նստի՛ր, աղջիկ։

Ոնց կլիներ՝ ուսուցչուհին ինձ չկոպտեր, հարցին պատասխանել էի, չէ։

-Սե՛ր, հաջորդ անգամ անգլի ժամին կզանգես։

-Հա, եղավ, ես հասա, անջատում եմ։

-Հաջողություն։