Մենք ուղղակի քայլում էինք, ծիծաղում, գուցե երբեմն-երբեմն էլ անգիտակցաբար ուղղում մեր կարճ, քամու հետ միաձուլված մազերը։
Նա էլ դուրս էր եկել երևի հերթական երեկոյան զբոսանքի։ Ձեռքերը հետ էր տարել, ինքը թեթևակի կռացած էր, արդեն փոքրացել, մի բուռ էր դարձել։ Մոտ յոթանասուն տարեկան էր։ Բայց մազերը ճերմակ չէին, միգուցե միշտ էլ սիրել է ներկել։ Նա տեսածս բոլոր հեքիաթների տատիկներից էլ շքեղ ու փայլուն էր։ Անուշ ժպտում էր։
Չդիմացա, որոշեցի բարևել, չնայած՝ առաջին անգամ էի տեսնում։
-Թիթիզնե՜ր, ձեզ եմ նայում ու ջահել օրերս հիշում,- սիրունիկ ձայնով փերին խոսեց։ Իսկ մենք ամաչում էինք, շփոթված չգիտեինք էլ, թե ինչ ասենք։
-Միշտ էսպես սիրուն մնացեք, գեղեցկուհիներ եք՝ ոտքից գլուխ,- միայն ի վիճակի էինք շնորհակալություն հայտնել, ինքն էլի անուշ ժպտում էր։
Խոսեցինք հետը, ասացինք, որ ինքն էլ շատ սիրուն է, ամենասիրուն փերին է, բայց տխուր էր, չէր համակերպվում, որ ծերացել է, ասում էր, որ գեղեցկությունը անհետացել է։ Բայց նա տգեղ չէր, ամենասիրուն փերին էր։ Միշտ էլ էդպես սիրուն է մնալու։
-Գնամ, մի քիչ քայլեմ, որ հանգիստ կարողանամ քնել։
Գնաց…