Ani Ghulinyan

Ամենասովորականի մասին

Տոները շատ արագ եկան ու անցան: Անցան սովորական  ու բոլոր մարդկանց համար առանձնահատուկ ձևով: Մեկի համար 2017-ը ևս մի տարի էր, որ իրեն հեռացնում է կյանքից, մյուսի համար՝  նպատակին հասնելու հերթական միջոց: Բայց բոլոր դեպքերում այն արդեն պատմություն է, անքննելի ու անփոփոխ, իր թերություններով ու առավելություններով:
Եթե գլոբալ ենք նայում երկրին, աշխարհին, մարդկանց խմբերին, համարյա ոչինչ չի փոխվում, ու ինչպես չենք կարող զգալ, թե ինչպես է պտտվում մոլորակը, այնպես էլ բոլոր փոփոխությունների մասին մենք իմանում ենք  վերջում, ու աստիճանաբար, դրա համար էլ փոփոխությունն արդեն ոչ թե փոփոխություն է, այլ  սովորական առօրյայի մաս:
Այս տարի էլ, ինչպես մինչև այս եղած բոլոր տարիներին, մարտի 8-ին շատ արագ կսպառվեն ծաղիկները, Զատիկին` կանաչին, Վարդավառին` ջուրը: Ինչ-որ ապրանք կսկսի թանկանալ, բայց միանգամից չէ` աստիճանաբար, որ ոչ ոք չնկատի, նկատողն էլ անընդհատ հարմարվի: Այս տարի էլ շրջանավարտներ ու առաջին կուրսեցիներ կլինեն, արագընթաց ամառային արձակուրդներ ու փուչկիներով սեպտեմբեր: Անվերջ իրադարձությունների այս շարքը նման է անդադար պտտվող անիվի, որը ոչ մի դեպքում և ոչ ոքի համար կանգ չի առնում, իսկ անիվի մեջ գտնվողներին մնում է միայն իրենց ուզած ձևով պտտվել: