aneta baghdasaryan

Ամռան մի գիշեր

Անցած ամառ` համալսարան ընդունվելուց հետո, տատիկիս հետ որոշեցինք գնալ իրենց գյուղ հանգստանալու: Առաջ համարյա բոլոր ամառներն այնտեղ էինք անցկացնում, բայց տատիկս` առողջական խնդիրների պատճառով, արդեն երկար ժամանակ է, ինչ չէր եղել հարազատ գյուղում` Շահումյանում: Եվ քանի որ այդ տարի շուտ ավարտեցի քննություններս, տատիկիս համոզեցի ինձ հետ գալ գյուղ: Գյուղ գնացինք տատիկիս, իր քրոջ և նրա թոռների հետ: Հա, մոռացա ասել` տատիկիս ընտանիքը շատ մեծ է. ինը երեխա են` հինգ եղբայր ու չորս քույր: Եղբայրներից փոքրն ու քույրերից մեկն ապրում են գյուղում:

Երևի բոլորս էլ գոնե մեկ անգամ եղել ենք գյուղում: Պարզ է, որ այնտեղ օդը մաքուր է, բնությունն ուրիշ է, մեքենաներ չկան, միրգն ու բանջարեղենը էկոլոգիապես մաքուր են և այլն: Սա բոլորն էլ գիտեն: Ես ասում եմ` Շահումյանը գյուղ է, իսկ տատիկս միշտ հպարտորեն ասում է` ավան:

-Առաջ մեր Շահումյանը մեծ ավան էր, բալես: Էստեղ ամեն ինչ կար` կինոթատրոն, հինգից ավել դպրոց, առևտրի կենտրոն, հյուրանոց, գործարաններ: Մեր մոտ նույնիսկ Թիֆլիսից էին գալիս, որ առևտուր անեն,- պատմում էր տատիկս, որպեսզի ճանապարհին չձանձրանանք:

Երբ անցանք Վրաստանի սահմանը և մտանք գյուղ, տատիկիս դեմքի արտահայտությունը միանգամից փոխվեց:

-Էհ, էս էլ մեր Շահումյանը, հասանք: Այ նայեք, Էս մեր հայրական տունն ա, էստեղ ենք մեծացել: Մարետ, հիշու՞մ ես: Էս էլ մեր դպրոցն ա, պոչտան…

-Անետ մորքուր, ո՞նց ենք ստեղից թեքվում,- հարցրեց Սպարտակը` տատիկիս քրոջ թոռը:

-Ուղիղ գնա ու թեքվի աջ, այ էն ծառի մոտից:

Դատարկ ու քարքարոտ փողոցներով վերջապես հասանք տատիկիս քրոջ տուն, ով մեր գալուց մի շաբաթ առաջ արդեն պատրաստվել էր ամեն ինչին:

-Էս խի՞ ուշացաք, րախեք:

-Ալավերդու ճանապարհները փակ էին, մորքուր, դրա համար Ստեփանավանով եկանք,- ասաց Սպարտակը:

Հանեցի սպորտային կոշիկներս ու ընկա մահճակալիս վրա:

Շահումյանի մոծակներն այնքան էին ինձ հավանել, որ չէին թողնում հանգիստ քնել: Գնացի պատշգամբ: Սարերից լսվում էր բորենիների ոռնոցը: Անկեղծ ասած, վախեցա մի քիչ: Մթությունն էլ մի կողմից: Միայն մի բան էր երևում` առաքելական եկեղեցու խաչը: