Ես պատրաստվում էի ապրել իմ 13-րդ գարունը, ուրախությանս և ցնծությանս չափ չկար, երբ հանկարծ իմ գարնանը պատեց մռայլ մշուշը, սկսվեց ապրիլյան քառօրյա պատերազմը, որին մասնակցում էր հայրս: Ամեն անգամ այս ամենը հիշելիս մարմնովս դող է անցնում: Մեկ շաբաթ էր անցել և չկար ոչ մի լուր, կարծես ժամանակը դադարել էր վազել՝ կյանքի ձեռքը բռնած։ Անքուն գիշերները՝ սպասումով լի, իմ մեջ հպարտություն էին սերմանում: Զանգը հնչեց․․․ հայրս էր… փոքր-ինչ հոգնած, բայց այն նույն սիրառատ և ջերմացնող ձայնով բացականչեց. «Էն ում աղջիկն ա՜»։ Ու այդ պահին գարունը տվեց իր նորաբողբոջ ծիլերը, ժամանակը՝ վանդակից բաց թողնված թռչնակի պես թռչում էր, թռչում էր դեպի լավը, դեպի հուսալին:
Ես ստիպված եմ ինքս ինձ խոստովանել, որ բազմաթիվ չասված խոսքեր և չզգացված զգացմունքներ կային իմ գարուններում մինչ այս, իսկ հիմա իմ հպարտությունը փթթում է, մանավանդ, երբ գարուն է:
Այլևս չփորձեցի լցվել նույնիսկ չնչին անհուսությամբ և անհայտ ապագայի պատկերացումներով:
Եվ այո՛, գնալ մինչև վերջ, որ հեքիաթս հանկարծ կիսատ չմնա:
Շարունակում եմ ապրել իմ կանոններով և փթթուն հպարտությամբ: