heghine grigoryan

Այդ նա է

Դպրոցից տուն եմ գալիս: Էլի լսվում է հարազատ ձայնը կամ գուցե մեղեդին: Մինչև օրս էլ ինձ դուր է գալիս այդ նվագը՝ նրա նվագը: Չգիտեի, թե ով էր:

Փոքր էի: Ամեն անգամ այդ ձայնը լսելուց տարօրինակ զգացողություն էի ունենում: Հետո սկսեցի նկատել, որ այն ինձ դուր էր գալիս, և ինձ համար այլևս սոսկ ձայն չէր, այլ նվագ: Չգիտեի, թե ով էր նվագում, ինչով և որտեղ:

Էլի սկսվեց. նորից նույնը: Դուրս էի վազում, լսողությունս լարում ու քայլում այս ու այն կողմ: Չէի գտնում:

Նա ուշ-ուշ էր գալիս: Իսկ ես սպասում էի նրան՝ չգիտեմ, թե ում:

Սովորական մի օր էր, կամ գուցե անսովոր, որովհետև որոշել էի գտնել նրան: Էլի նույն խառը, կցկտուր նոտաներն էին լսվում: Քայլերս ուղղեցի դեպի նվագը և այս անգամ մոտեցա կտուրից իջնող խողովակին, որին երբեք ուշադրություն չէի դարձրել: Զարմանքս մեծ էր: Մինչ այդ տեսել էի միայն, որ խողովակով անձրևաջուր է հոսում, իսկ այդ պահին նրանով հոսում էին նոտաներ: Քամին էր նվագում: Դժվար էր հավատալ, որ այդ ամենն ընդամենը քամին էր, և ես չհավատացի:

Այդ նա է: Չգիտեմ՝ ով է, որտեղից և ինչով է նվագում, բայց միևնույնն է՝ ինձ մինչև հիմա էլ դուր է գալիս նրա նվագը: