Այն ժամանակ մեր տան մթնոլորտն ուրիշ էր: Ապրում էինք երեքով՝ հայրս, մայրս և ես: Ամեն ինչ խաղաղ էր, մեր այգին` կանաչ-կանաչ: Ամեն օր մորաքույրս իր աղջկա հետ հյուր էր գալիս: Նստում էինք խոտերի վրա՝ մեր այգում, ու զրուցում: Այն ժամանակ մեր տանն աշխուժություն էր տիրում: Հաճախ բարեկամներով հավաքվում էին մեր տանը, քանի որ այն շատ մեծ էր, համարյա բոլոր ուրախ առիթներն այնտեղ էինք նշում: Օրերը թռչում էին: Նույնիսկ չէի նկատում, թե ինչպես անցավ օրը կամ ինչպես վերջացավ գիշերը: Այդպես անցան շատ տարիներ…
…Որոշ ժամանակ տանն ապրում էինք ես, հայրս և մորաքույրս: Համարյա բոլոր մեր բարեկամները հեռացան Հայաստանից: Մորաքրոջս աղջիկն ամուսնացավ: Այլևս ամեն օր հյուրեր չէին գալիս մեր տուն: Օրը ձանձրալի էր անցնում: Դպրոցից գալիս էի տուն, նստում դաս անելու: Մորաքույրս ամբողջ օրը գործ էր անում, իսկ հայրիկս շատ ուշ էր վերադառնում, այնպես, որ նրան համարյա չէի տեսնում:
Հիմա մեզ հետ է ապրում քույրիկս, բայց իմ առօրյան շատ է փոխվել: Դպրոցից գնում եմ պարապմունքների, հետո՝ տուն: Այնքան ուշ եմ վերադառնում, որ չեմ էլ հասցնում դասերս անել: Հիմա շատ հյուրեր են գալիս, բայց գալիս են՝ գործնական զրույցներ տանելու հայրիկիս կամ քույրիկիս հետ:
Հիմա էլ լավ է, բայց այն ժամանակ մեր տանն ավելի լավ էր:
Ծովինար Տալյան
12տ., 2003թ.