Այսօր հասակակիցներս և ընդհանրապես հայությունը պատրաստ է ամեն պահի կանգնել հայոց բանակի կողքին։ Այս ամենը ապացուցում է, որ հավաքական ենք և գիտակցում ենք պահի լրջությունը։ Սակայն պատմությունը ցույց է տալիս, որ յուրաքանչյուր հակամարտություն, պատերազմ, թե պարզապես վեճ, ավարտվում է բանակցություններով։ Այսինքն՝ ինչքան էլ մարդիկ զոհվեն կամ փոխվեն առաջնորդներ, ամենավերջում խաղաղությունն է, իսկ վատագույն դեպքում` հրադադարը։
Բոլորս՝ պատանիներս, ոգևորված ենք, և մեզանից շատերը կարծում են, որ պատերազմը միայն ու միայն հերոսանալու միջոց է։ Համաձայն եմ, բայց գրեթե միշտ մոռանում ենք, որ պատերազմի դաշտն այն վայրն է, որտեղ երևում է մարդկության իրական դեմքը։
Ակամայից հիշեցի «Դանթեական առասպելը»։ Հերոսները նույնպես գնում էին հերոսանալու, սակայն հայտնվելով պատերազմի դաշտում՝ պարզապես կորցնում են իրենց, տեսնելով համատարած քաոսը… Նրանք չէին սպասում, թե ինչ են տեսնելու, և ինչ դաժան է պատերազմի դեմքը:
Պոեմը հրաշալի օրինակ է հասկանալու, թե ինչ է պատերազմն, ու որոնք են դրա հետևանքները։ Այդ իսկ պատճառով պետք է հնարավորինս պահպանենք հարաբերական խաղաղությունը՝ չթողնելով թշնամուն անպատասխան…