Ինչ-որ եկեղեցի եմ տեսնում, մկրտության ավազանի առաջ ինչ-որ մարդիկ կան, կարծես երկուսն են: Մեկը կարծես մեծ հորեղբայրս է` Վովա պապան: Բայց հաստատ նա չի մկրտվում, որովհետև ինքն արդեն իսկ մկրտված է, ասեմ ավելին, մեր տասնհինգհոգանոց ընտանիքում միայն ինքն է մկրտված: Իսկ այն մյուսն ո՞վ է: Ի՞նչ, ե՞ս եմ: Մկրտվու՞մ եմ: Չէ, կարծես արդեն մկրտվել եմ: Ահա և քահանան, նա մեզ է մոտենում, ի՞նչ է ասում:
-Աստղիկ, վեր կաց. դասից ուշանում ես:
Բացում եմ աչքերս: Սաթիկ մաման էր: Էլի փակում եմ աչքերս, որ տեսնեմ էն, ինչ մի քանի վայրկյան առաջ էի տեսնում: Ջանում եմ մտովի վերականգնել այն պատկերները, բայց էլի.
-Դե վեր կաց:
Չեմ ուզում հավատալ, որ էս ամենը երազ էր ընդամենը: Չէ, երազ չէր, ավելի ճիշտ կլինի ասել երազ դրձած երազանք: Իսկ էս Սաթիկ մաման չի թողնում մարդ կարգին երազի:
Ախր, ես շատ էի սպասել դրան: Մերոնց վրա հույս դնել չէր կարելի, որովհետև ասում էին, որ երբ քույրս Ռուսաստանից գա, ամբողջ ընտանիքով կկնքվենք: Բայց ո՞վ գիտի` նա երբ է գալու, կամ գալու դեպքում մերոնք արդյոք իրենց խոստումը կատարելու են: Բայց կա մի հոգի, որին այս հարցում և բոլոր հարցերում վստահում եմ. դա դասղեկս է` ընկեր Սահակյանը: Նա մեզ խոսք էր տվել, որ մի օր մեր դասարանին կտանի մկրտվելու: Անհամբերությամբ սպասում եմ այդ օրվան:
Որտե՞ղ էի մնացել, հա, ասում էի, որ Սաթիկ մաման ինձ մի կերպ անկողնուցս հանեց: Մի խոսքով, օրս այդքան էլ լավ չսկսվեց: Ու ես տխուր ու մի քիչ քնաթաթախ գնացի դպրոց: Կողքիս նստող տղային` Յուրիին, պատմեցի երազս, իսկ նա ասաց.
-Պատկերացնու՞մ ես` էսօր Սահակյանը զանգի ասի` վաղը կնքվելու ենք:
Ոչինչ չասացի, միայն մտքումս Աստծուց խնդրեցի, որ Յուրիի ասածները իրականություն դառնան: Դասերն ավարտվեցին, ու ես գնացի տուն: Անտարբեր հայացքով հառուստացույց էր նայում, բայց ոչինչ էի տեսնում: Եվ հանկարծ հեռախոսիս զանգ եկավ. Սահակյանն էր: Վախվխելով պատասխանեցի:
_Աստղ, տեր Սիմեոնն էր զանգել: Վաղը կնքվում եք:
Սուրբ Ներսես Շնորհալի եկեղեցին է: Ինչ-որ մարդիկ կան մկրտության ավազանի առաջ: Չէ, էս անգամ երկուսը չեն, շատ են: Նրանց մեջ եմ նաև ես:
Այդ օրը լույս աշխարհ եկավ քրիստոնյա Աստղիկը, ավելի ճիշտ, Մարիամը (մկրտության անունս է): Իսկ այսօր ես դարձա երկու տարեկան:
