Երբ փորձում ես քնել, բայց իրար հերթ չտվող կրակոցներ ես լսում, հետո շանդ անհանգիստ հաչոցը, հասկանում ես, որ այդ ամենը երևի ինչ-որ բան է նշանակում։ Փորձում ես ուղղակի չֆիքսել, չպատկերացնել, որ ամեն կրակը մի ուղղություն ուներ, բայց ուղղակի պատահմամբ չստացված էին։ Ստիպված հեռախոսդ ես ձեռքդ առնում, այստեղ էլ Բաքվի զանգվածային ցույցերն են, գլուխ կտրելու ու Երևանում թեյ խմելու կոչերը։ Ուղեղումդ իրար հերթ չտվող մտքեր են հղանում այն հարցի շուրջ, թե ինչքան կենդանանման, ոչ մարդկային ու ագրեսիվ կարող է լինել մարդը։
Սմբատը համաքաղաքացիս էր՝ պատմության ուսուցչուհուս փոքր որդին։ Ամեն պատմության դաս գոնե շաբաթական 2 անգամ Սմբատի մասին պատմություններով էր սկսվում։ Ամեն դեպքում սիրով էինք լսում, թե ինչ երազանքեր ունի Սմբատը, ինչ է սիրում ուտել, ինչ արժեքների կրող է, ինչքան է սիրում իր մորը՝ ընկեր Գաբրիելյանին, ու թե ինչ կենցաղային հարցերի շուրջ է սիրում քննարկումներ անել։ Երբեմն կարոտում էինք այդ պատմությունները, դե, լինում էին դեպքեր, երբ ընկեր Գաբրիելյանը չէր գալիս, կամ մի քիչ ընկճված էր լինում, մեկ-մեկ էլ՝ Սմբատից նեղացած, բայց գիտեինք, որ մեկ է՝ սպասում է Սմբատի զանգին։
Ամեն զանգելուն պես ներողություն կխնդրեր, խորը ժպիտով կվերցներ հեռախոսը ու կասեր․ «Հա՞, Սմբո ջան»։ Սմբատով թե՛ ինքն էր հպարտանում, թե՛ մենք։ Անկեղծ ասած՝ կապվել էինք Սմբատի, իր պատմությունների, ունեցած հաջողությունների հետ։ Ննջիր հանգստությամբ։
