Երբևէ փորձե՞լ եք որևէ շենքի տանիք բարձրանալ:

Հարցս գուցե փոքր-ինչ տարօրինակ հնչեց… Լավ, փորձեմ այլ կերպ ձևակերպել:

Դուք սիրո՞ւմ եք բարձրությունը: Ես, օրինակ, շա՜տ եմ սիրում, և միայն  առիթ է պետք, որ ինչ որ  տեղ բարձրանամ:

Բայց հիմա այդ մասին չէ, որ ուզում եմ խոսել: Պարզապես ուզում եմ իմանալ, վախենո՞ւմ եք բարձրությունից, թե ոչ: Պատասխանեք ինքներդ ձե′զ:  Վստահ եմ,  որ ընթերցողների 50%-ը կասի` այ′ո,  10%-ը   չի կողմնորոշվի, իսկ մնացածները`մոտ  40%-ը  կպատասխանի, որ սիրում է:

Ինչևէ, հիմա հանգիստ թողնենք մաթեմատիկան ու փորձենք հասկանալ այն  50%-ին:

Իրականում դուք ոչ թե բարձրությունից  եք վախենում , այլ ընկնելուց:

Իսկ երբևէ  զգացե՞լ եք վերևից  ներքև նայելու հաճույքը… Ես զգացել եմ, ու թեկուզ վախենալով` փորձել եմ: Դուք էլ հաղթահարեք վախն ու փորձեք: Համոզված եմ, չե′ք զղջա:

Միայն այդ պահին  կզգաք, թե որքան ազատ եք, ու թե ինչպես է ամեն   թեթև քամուց տրոփում ձեր սիրտը: Կնայեք փողոցում քայլող մարդկանց ու կհասկանաք , որ բարձր եք, շա~տ բարձր:

Կհասկանաք, որ դուք եք ձեր տերը, ու նայելով վեր` կապրեք ավելի վեր բարձրանալու գերագույն  հաճույքը:

Բարձրությունը նման է կյանքին: Փողոցում քայլող մարդիկ քո խնդիրներն են: Եթե ընկնես՝ կջախջախվես: Բայց, եթե գտնես աստիճաններն ու էլի բարձրանաս` քեզ ավելի ուժեղ, հզոր կզգաս: Ճիշտ է, որքան  բարձրանաս, ընկնելու վտանգն ավելի կմեծանա, ու ընկնելուց հետո ցավն ավելի ուժգին կլինի: Բայց շարունակ մնալ ներքևում ու չտեսնել այն գեղեցկությունը, որը միայն վերևից է տեսանելի,  չտեսնել հեռուները, չերազել այնտեղ հասնելու մասին…

Ես չեմ ուզում անդադար ներքևում լինել, այնտեղ, ուր միշտ ապահով է: Ես պատրաստվում եմ միշտ բարձրանալ: Ձեզ էլ նույն  խորհուրդն եմ տալիս…

Բարձրանա~լ, բարձրանա~լ… Բարձրանալ անդադա′ր…