Ութն անց քսանմեկ է. տանից դուրս եկա։
Հիանալի է, հիմա կրկին դասից կուշանամ, դա էլ հերիք չէ, առավոտից ինչ-որ անհասկանալի տրամադրություն ունեմ։ Քայլում եմ այն ճանապարհով, որով ինը տարի շարունակ այս նույն ժամին դպրոց եմ գնացել։ Կարծես ամեն բան սովորականի չափ տաղտկալի է։ Մեկ էլ հանկարծ հանդիպեցի նրանց։ Այդ «նրանք»-ը մայր ու աղջիկ են, որոնց ամեն առավոտ տեսնում եմ։ Երևի իրենք նույնիսկ ինձ չեն էլ նկատել, բայց ինձ համար հարազատի չափ ծանոթ են դարձել։ Այնքան ծանոթ, որ նկատում եմ ամեն չնչին փոփոխությունը իրենց վրա։ Օրինակ՝ մի քանի շաբաթ առաջ այդ նույն աղջիկը մազերը կտրել էր, օրեր անց գույնը փոխեց մազերի, իսկ արդեն երեկ դրանք գանգուր էին, չնայած միշտ ուղիղ են լինում։ Հիմա նրանք ինձ այնքան ծանոթ են, որ քիչ է մնում ասեմ. «Շնորհավոր վերարկուդ, չնայած այն մեկն ավելի շատ էի հավանում»։
Բայց մի վայրկյան։ Մենք մեր բոլոր ծանոթների անունները անկասկած իմանում ենք, չէ՞, բայց ես նրանցը չգիտեմ։ Չնայած բացարձակ կարևոր չէ մարդու անունը իմանալ ծանոթ լինելու համար… Երևի։
Հիմա հասնում եմ դպրոց, հավանաբար հետ գալիս կրկին կտեսնեմ նրանց…