Լուսանկարը՝ Ահարոն Սահակյանի
-Իյա՜, էս դու որտեղի՞ց ծլեցիր:
Շատ զարմացա, երբ օրեր առաջ մեր բակում նկատեցի տարօրինակ մի թռչուն: Տարօրինակ, որովհետև թռչուն լինելով հանդերձ՝ չէր թռչում: Չգիտեմ էլ, թե ինչպես էր ինձ համար անհայտ ծագում ունեցող այդ սևուկ թռչունը (տեսքն այնքան էլ հրապուրիչ չէր) հայտնվել մեր բակում: Դատելով ոչ այնքան գեղեցիկ արտաքինից՝ մտածեցի, որ կաչաղակ է: Մի քիչ մոտեցա ու տեսա, որ ձագ էր, և դա էր թռչել չկարողանալու պատճառը: Որոշեցի լուսանկարել, քանի որ այդպիսի «գեղեցկուհի» եսիմ՝ էլ ինձ հանդիպի, թե չէ: Եվ մինչ ես հեռախոսը ձեռքիս փորձում էի անմահացնել նրան, այնպես էր աչքերը չռել վրաս, որ վախից ձեռքս սկսեց դողալ, չնայած, որ ինքն էլ ինձնից էր վախենում, ես անմիջապես զգացի: Ու հանկարծ պապիկս նկատեց մեզ և մոտեցավ, որպեսզի տեսնի՝ ինչով եմ զբաղված:
-Ինչո՞ւ ես նրան դուրս բերել իր բնից,- հարցրեց պապիկս:
-Ի՞նչ բույն,- զարմացա ես:
Պապիկս անմիջապես հասկացավ, որ ես ոչնչից տեղյակ չեմ, առանց որևէ խոսք ասելու՝ վերցրեց թռչնին ու տարավ գոմ: Ես էլ գնացի նրա հետևից: Վերջապես պետք է հասկանայի, թե ինչ էր կատարվում: Միգուցե մեր գոմը նոր բնակի՞չ ուներ, իսկ ես, քանի որ շատ անտարբեր եմ գոմի հանդեպ, այդ մասին հիմա՞ եմ իմանում: Պապիկիս չհաջողվեց խուսափել իմ հարցերից և ստիպված պատմեց այդ թռչնի պատմությունը: Պարզվեց, որ նրա ծնողները դեռ ամիսներ առաջ են հաստատվել մեր գոմում, այնտեղ բույն են հյուսել, ձագ են հանել: Ձագերը երեքն են եղել, բայց կատուները ոչնչացրել են երկուսին, էս մեկի բախտն է բերել, ինչպես հետո էլ բերեց, որ հանդիպի ինձ: Դե, դա էլ է բախտի բան: Հիմա էլ պիտի սպասենք մինչև թռչել սովորի, հեռանա: Բայց սա որ թռչել էլ սովորի, վախենում եմ՝ չհեռանա, իրեն շատ «տնավարի» է զգում: Ինձ թվում է, որ հետը մի քիչ սիրալիր լինեմ, երևի տուն էլ կմտնի: Հիմա կմտածեք, որ կոպիտ եմ արտահայտվում այս խեղճ, անօգնական թռչնի մասին, բայց հավատացե՛ք, շատ անդուրն էր: Դրա համար էլ այս պահին միակ ցանկությունս այն է, որ ինչքան հնարավոր է շուտ թռչել սովորի ու հեռանա մեր բակից: