Հետաքրքիր է իմանալ` արդյո՞ք Հայաստանի Հանրապետության մարզերի բնակչության թիվը համապատասխանում է աշխարհագրության դասագրքում նշված թվին: Գուցե թվերն ուռճացվա՞ծ են կամ պակա՞ս, թեև վերջինի դեպքում կասկածում եմ:
Իմ տպավորությամբ, Շիրակի մարզում բնակչության թիվն օր-օրի նվազում է և չի համապատասխանում գրքային տվյալներին: Հիմա կմտածեք, թե որտեղից գիտեմ կամ ինչի՞ց եմ ենթադրում: Բնականաբար չեմ հաշվել և չեմ էլ կարող ստույգ թվեր ներկայացնել տարբերությունը ցույց տալու համար, բայց որոշ բաներ ակնառու են: Օրինակ` նկատել եմ, որ մարդկանց ակտիվ շարժ մարզում չկա: Ասես միապաղաղության մեջ ենք հայտնվել: Փողոցում քայլելիս ավելի հաճախ եմ հանդիպում նույն դեմքերին ու հիշում, որ արդեն ինչ-որ տեղ տեսել եմ այդ դեմքը՝ հենց նույն հայացքով: Դիմացինն էլ ինձ է հիշում և մտածում. «Այն խանութում կամ սրճարանում եղած աղջիկն է», ու կարծես արդեն ծանոթներ լինենք, կարելի է ասել՝ «դեմքով ծանոթներ»: Ծիծաղելի է հնչում, բայց իրականում այդքան էլ ծիծաղելի չէ: Ծիծաղելի չէ, երբ հասկանում ես, որ տվյալ անձի բարեկամին, ընկերոջը կամ թեկուզ ծանոթին դու էլ ես ճանաչում: Երբ պարզում ես, որ նոր ձեռք բերած ընկերների, ծանոթների շրջանում արդեն շատերին ես ճանաչում: Անգամ սոցցանցերում է դա երևում. «Հարցում` նոր ընկերներին ավելացնելու, 7 ընդհանուր ընկեր»: Ու երբ ինչ-որ մեկին ես մատնանշում կամ ուղղակի նկարն ես ցույց տալիս, լսում ես արդեն ձանձրալի դարձած այս նախադասությունը. «Վա՜յ, ես էլ գիտեմ իրեն»: Արդեն ինչ-որ բան ասելն ու մեկնաբանելն է ձանձրալի դառնում, որովհետև բոլորը բոլորին ճանաչում են, և ուրեմն՝ ամեն ինչ գիտեն:
Մի խոսքով, ինչ եմ ուզում ասել. հին դեմքեր, ոչ մի թարմություն ու նորություն: Ու կամաց-կամաց անհետաքրքրությամբ ես լցվում և ինքդ էլ ես նպաստում կյանքի միապաղաղությանը: Սկսում ես այլ տեղերում հետաքրքրություն փնտրել: «Այլ տեղեր»-ո՞ւմ: Ի՞նչ եք կարծում, որոնք են այդ «այլ տեղերը»: Ես շատ կուզեի, որ Հայաստանի Հանրապետությունից դուրս չլինեին դրանք, սակայն հիմնականում ՀՀ -ից դուրս են լինում, և հաճախ, ցավոք, շատ հեռու: