Անմահության արահետին

Հայրենիքը սե՜ր է սրբություն, իսկ հայրենիքը պաշտպանելը սուրբ պարտականություն ցանկացած հայ տղամարդու համար: Անմահացման ճանապարհը բռնեց մեր հերոսը:

Փայլակ Աշխարհիկի Բաբկենյան, ծնվել է 1970 թվականի հոկտեմբերի 4-ին Օշականում՝ տնտեսագետ Աշխարհիկ Բաբկենյանի և բուժքույր Անահիտ Կոշեցյանի ընտանիքում: 1977-1987 թվականներին սովորել է Օշականի Մեսրոպ Մաշտոցի անվան միջնակարգ դպրոցում: 1992 թվականին ավարտել է Երևանի Պետական համալսարանի ֆիզիկայի ֆակուլտետը: Համալսարանում ցուցաբերած բարձր առաջադիմության համար ստացել է Լենինյան կրթաթոշակ, որն այն տարիներին ամենաբարձր խրախուսանքն էր ուսանողին:

Թե՛ դպրոցում, թե համալսարանում «ֆիզիկա» առարկայից անցկացված օլիմպիադաներում նա մի քանի անգամ գրավել է առաջին տեղը: Համալսարանն ավարտելուց անմիջապես հետո Օշականի դպրոցում դասավանդել է Ֆիզիկա և մաթեմատիկա: Երիտասարդ ուսուցիչը համագյուղացիների կողմից հարգված էր և սիրված: Համալսարանում անցնելով զինվորական գործ, ավարտելիս ստացել էր կապիտանի կոչում:

1993 թվականին հոկտեմբերին, որպես սպա զորակոչվել էր ազգային բանակ և մասնակցել Արցախի ազատագրման համար մղվող պայքարին: Զոհվել է 1994 թ. մարտի 26-ին Օմարի լեռնանցքում: Նա ապրեց 24 տարի՝ հարուստ ու հետաքրքիր մի կյանք: Մասնագիտությամբ ֆիզիկոս էր, հոգով՝ բանաստեղծ: Հրաշալի երգում էր, հումորի մեծ զգացում ուներ: Նա սիրում էր կյանքը: Բայց պատերազմը թելադրեց իր դաժան օրենքները, և Փայլակը զինվորագրվեց Արցախի փրկության սուրբ գործին: Հրամանատար էր, առաջնորդ, իսկ դա ավելի պարտավորեցնող էր: Փայլակը պատասխանատվության մեծ զգացում ուներ: Զոհվեց իր ջոկատի վիրավոր մարտիկներին փրկելիս:

«Փայլակը այլևս չկա ժամը 13:45-ից…,- Փայլակի մարտական օրագրում գրել է նրա մարտական ընկերը՝ Բորիսը:- Ստիպված ընկերոջս՝ իմ տեղակալի՝ Փայլակի ձեռնարկած գիրքը շարունակում եմ»: Փայլակը պատերազմական թոհուբոհի մեջ այնուամենայնիվ ժամանակ էր գտնում իր շա՜տ փոքրիկ օրագրում գրի առնել օրվա դեպքերը, ինչպես նաև իր մտորումները: «Զինվորը, եթե խելացի կռվի, երբեք չի զոհվի, բացի դիպուկահարի գնդակից և մինամյոտից»,- գրում էր իր օրագրում Փայլակը: «26.03.94թ: Առավոտյան արթնացանք շատ շուտ՝ ժամը 6:30-ին: Պատրաստվեցինք բարձրանալ Օմար: Հետներս վերցրեցինք միայն սնունդ և ցախ: Ես ու Բորիսը 15 զինվորների հետ նորից 2-րդ պոստում ենք: Շատ լավ արևոտ օր էր: Որոշեցինք վրանի տակ կարգի բերել»:

Այսպես էր գրել հերոս Փայլակ Բաբկենյանը իր օրագրում: Սա Փայլակի վերջին գրառումն էր, որ կատարել էր այդ օրվա մարտական գործողություններից առաջ: Դա նրա առաջին մարտը չէր. 1994 թվականի հունվարի 1-ին Քարվաճառում տեղի ունեցած մարտերի ժամանակ 32 հոգի զոհվեց, իսկ մնացած մարտիկները մնացին շրջափակման մեջ: Ընդամենը մի փոքրիկ արահետ էր մնացել: Արագ կողմնորոշվելով ստեղծված իրադրությունում՝ Փայլակը 220 հոգու կյանք է փրկում՝ դուրս բերելով շրջափակումից: Մարտի 26-ին Օմարի լեռնանցքում տեղի ունեցած մարտի ժամանակ նույնպես կարողացան թշնամու նկատմամբ հասնել առավելության, և թշնամին նահանջեց: Որոշ ժամանակ անց Փայլակը նկատում է, որ ընկերներից մեկը վիրավոր է, և չի կարողացել հասնել իրենց: Երկար չմտածելով՝ անմիջապես որոշում է մենակ գնալ վիրավոր ընկերոջը փրկելու. հենց ընկերոջ կողքին էլ մահացավ դիպուկահարի գնդակից:

Օշականի գյուղի բնակչությունը, ըստ արժանավույն գնահատելով Փայլակ Բաբկենյանի անցած կարճատև, սակայն հերոսական ուղին, նրա անունով կոչեց Օշականի հիմնական դպրոցը:

Փայլակ Բաբկենյան, հիվանդության չափ հասնող հայրենասեր, բարի, խելացի և մեծատառով մարդ՝ գյուղացիները նրան այսպես էին բնութագրում:

Այսօր մենք էլ նրա մարտական օրագրում պետք է շարունակենք գրառումներ կատարել: