Լուսանկարը` Անի Ջիլավյանի
Այս Նոր տարին լիքն է անսովոր բաներով: Ամենաանսովոր բանը այն տխուր փաստն է, որ այս տարին մենք դիմավորեցինք առանց տատիկիս: Անսովոր էր չտեսնել նրան նստած սեղանի շուրջը, անսովոր էր չնկարվել հետը ամանորյա գլխարկներով, որ զարմուհիս բերում է իր հետ ամեն Նոր տարվա գիշեր: Անսովոր էր լսել կենացներ, որտեղ նրան անցյալով են դիմում… Դեռ անսովոր է:
Մեկ այլ անսովոր երևույթ էր այս տարվա ՀՀ վարչապետի ուղերձը: Հաճելի էր տեսնել, որ բոլորն անհամբեր սպասում են դրան: Հաճելի էր տեսնել ու լսել մեր նոր, բայց արդեն այդքան հարազատ դարձած վարչապետին ու զգալ, թե ինչքան սեր, բարություն, անկեղծություն ու ջերմություն կա այդ ուղերձի հոլովակում:
Մյուս անսովոր բանն այն էր, որ մենք բոլորս դեկտեմբերի 31-ի ժամը 23:30-ին ամեն բան արել էինք և նստեցինք սեղանի շուրջը, իսկ մինչ այս տարի միշտ ամեն բան վերջին վայրկյանին էինք անում: Չգիտեմ, թե ինչու և ինչպես այդպես ստացվեց, բայց հետաքրքիր էր:
Չնայած նրան, որ այս տարի մենք Նոր տարուն 30 րոպե շուտ էինք սպասում, այն մի տեսակ շատ արագ եկավ ինձ համար: Դասերի ավարտվելուց հետո դեռ չէի հասցրել համակերպվել ու լիովին զգալ Նոր տարվա շունչը, երբ տեսա, որ արդեն բոլոր օրացույցներում գրվում է 2019 թվական:
Լուսանկարը` Անի Ջիլավյանի
Մի անսովոր բանն էլ այն է, որ շատ անհետաքրքիր եմ գրում այս ամենի մասին ու չեմ ուզում մանրամասներ ասել, ինչպես գրեթե միշտ եմ անում, բայց դե երևի 2019-ից է, ի՞նչ կարող եմ անել:
Միայն կարող եմ մաղթել, որ 2019 թվականը լինի հաճելիորեն անսովոր բաների տարի ու այն մեզ ավելի շատ բան տա, քան մեզնից տանի: