Անտառում ամպի ծվեններ չկային

Արևը ուժեղ էր։ Բարկ։ Էդպես են, չէ՞, ասում։

Հոնի ենք գնում։ Ճամփին մի քանի ծառ ենք գտնում։ Հոները հատ-հատ պոկում ու առաջ գնում։

Քաղում ենք բավականին, հանգստի կարիք կա։

Աշնանը մի քանի հոգի իրենց անասունները բերում են այս կողմերը, մնում են մինչև ձմեռ։

Որոշում ենք կանգ առնել սարի առայժմ միակ բնակիչների՝ մորս քեռու և իր կնոջ մոտ։

-Հա՜, կո՛վ, քեչ արի՛, Թանի՜կ,- հեռվից լսում ենք քեռու ձայնը։

-Քեռի՜, շները կապի, գալիս ենք,- մայրս է։

Բարձրանում ենք, բեռներս իջեցնում ու մի լավ հանգստանում։ Սարի համով սուրճ ենք վայելում ու համ էլ ավանդական խավիծ։ Խավիծը սարի քաղցրավենիքն է, թթվասերից` րաժանից են պատրաստում։

Հասցնում եմ մի քանի լուսանկար անել։

Հետո իջնում ենք ավելի շատ բերքի հետևից։

Քամին ծփում է։ Ու մենք հասկանում ենք այս հանդամասի Ծոփ անվանման իրական պատճառը։

Էլի «լավից-վատից» հոն ենք գտնում։

Քաղել եմ ահագին ու հիմա խոտերին եմ։ Վեր կենալու ուժ չունեմ։

Երազում եմ խոտերից մեկը լինել։ Օրորվել քամուց։ Հետո որոշում եմ ծառ լինել։ Հետո` ծառի ճյուղ։ Հետո ուզում եմ լինել հենց ինքը՝ քամին։

Բնություն եմ լսում։ Իմ ունեցած միակ երգն է։

Կոշիկներս հանել եմ։

Մի թիթեռ եկել ու կանգնել է կանաչ գուլպայիս վրա։ Խոտի տեղ է դրել երևի։

Ծփացող քամին միակ զենքն է ոչ պակաս ծփացող արևի դեմ։

Մերոնք քաղում են, ես նստած եմ։

Չէ, չմտածեք թամբալ եմ, ուղղակի հոգնել եմ։

Հետդարձին կրկին կանգ ենք առնում հյուրընկալ օդայում։ Խաշած կարտոֆիլը թաթախում ենք րոպեներ առաջ պատրաստված թթվասերի մեջ ու ուտում։ Ոչխարի պանրին քիմքս կարոտել էր ու հիմա վայելում է։

Որոշում ենք գնալ, սակայն ևս մեկ անգամ սրճելը չի խանգարում։

Վերադառնում ենք բեռնատար մեքենայի բեռնախցիկում։ Կարծես նավի վրա լինեմ։

Ծառերի ճյուղերը խփում են դեմքիս։

Վերջ, հասանք…