Մենք, դեռ դպրոց չգնացած, դաստիարակվում ենք հայրենասեր լինելու ու մեր արմատները ճանաչելու հորդորներով, հետո նույնը շարունակվում է դպրոցում, և առհասարակ ամեն տեղ, որտեղ մեզ սովորեցնում են։ Բայց արդյո՞ք մենք չենք հատում հայրենասիրության ու ազգայնամոլության, ոչ այնքան հստակ գծված, ճանապարհը։ Ու արդյո՞ք շատ չէ պարտադիր համարվող գիտելիքների քանակը, ասենք հայոց պատմություն առարկայից։ Մի՞թե մենք կկորցնենք մեր ազգային ինքնությունը, եթե չիմանանք՝ որ թվականի որ օրը կնքվեց հայ-պոնտական պայմանագիրը և անգիր իմանանք դրա կետերը, կամ չիմանանք, թե «Գևորգ Մարզպետունի» վեպում որ հերոսն է երևում մեկ տեսարանում։ Արդյո՞ք հարկավոր է այս տեղեկատվությունը։ Վիճելի է։
Իսկ ինչ կլիներ, եթե անցյալի ոչ այնքան ուրախ էջերն ուսումնասիրելու փոխարեն ուսումնասիրեինք ապագայի պատմություն՝ մեր հայրենիքի ապագան… Գուցե մեզ սպասվող փառահեղ ապագան դառնա գաղափարախոսությո՞ւն։ Ի՜նչ հաճելի կլինի անգիր իմանալ մեր պետության ապագա շահերն ու հզորացումը։ Միգուցե սա էլ այնքան հաջող տեսակետ չէ։ Բայց լինելով մի աշակերտության մասնիկ, որտեղ ոչ ոք գոհ չի կրթության բովանդակությունից՝ կարող եմ ասել. «Ինչ-որ մի բան ինչ-որ մի տեղ այնպես չէ»… Հարկավո՞ր է սուր կտրիճի ձեռքին (Մ. Նալբանդյան), թե՞ պետք է ուղղակի հնարավորություն տալ խաղաղությանը (Ջ. Լեննոն)…