Աշնան տխուր գույները

Մեզ համար աշունն էլ գույներ չի պարունակի, այլ այս պատերազմից հետո այն կլինի տխրության աշուն:

Աշնանը տերևներն են դեղնում, բայց նաև ծաղիկներ են ծաղկում, մարդկության պատմությունն էլ է այդպես. մի կողմից պատերազմը մարդկանց կյանքեր է խլում, մյուս կողմից` մի նոր սերունդ է լույս աշխարհ գալիս:

2020 թվականի աշունը տարբերվում է մնացած բոլոր աշուններից: Այս անգամ աշնան մեղմ քամին դեղնած տերևներին չբարձրացրեց երկինք, որ շարվեն այնտեղ, այլ մեր անմահացած տղաների հոգիները բարձրացան  վերև: Համոզված եմ, տերևների փոխարեն նրանց հոգիներն են պար ածում՝ ի նշան մեր գալիք հաղթանակի…

Այս տարի աշնան անձրևների արդյունքում չվարարեցին գետերը, այլ մայրերի լացով լցվեցին Հայաստանի գետերը… Աշնան օդում մարդկանց հառաչանքն է  սառել,  մարդանց տխրությունը մերկացրել է ծառերը: Աշունն այս անգամ անուշ չի բուրում, նա արնահոտով է շաղախված… Թախիծն այս անգամ այլ իմաստ ունի… Մարդիկ այլևս չեն շտապում տուն, նրանք թողեցին տունը ու դարձան աշնան թափառող քամու պես: Տանիքներից էլ ծուխ դուրս չի գա, ախր, այդ տները դարձան ծուխ:

Ամենուր տխրություն է, ծառերի վերջին կանաչ տերևներն արագ դեղնում են ու արագ փշրվում: Չէ որ մարդկանց սրտերն արդեն փշրված են: Ձմեռն առջևում է, կսառեցնի ամեն ինչ, կհանդարտվի սպիտակ քողի տակ, իսկ գարնանը բոլորը նորից կծաղկեն բնության հետ համահունչ…

Բայց ցավը հավերժ կթևածի բոլորի հոգիներում, կերգի հաղթանակի երգը, կծնվի ու կմահանա տարվա եղանակների պես: