Կյանքիս 15-րդ աշունը ես սիրում եմ այնպես, ինչպես մնացյալ 14-ը:
Աշունը սենյակում փակվելու ու տատիդ հավաքած ուրցով թեյը խմելու ժամանակն է:
Աշունը առանց անձրևանոցի թրջվելու, հետո 39° ջերմությամբ պառկելու ժամանակն է:
Աշունը երբեմնի թաղածդ հիշողությունները վերապրելու ժամանակն է:
Աշունը մամայի ամեն առավոտ ասվող.
«Տաք հագի՝ չմրսես» խոսքերն են:
Աշունը մարդիկ են, որ մի ժամանակ բրդյա տաք վերարկուդ ուսիդ էին գցում, որ չհիվանդանաս:
Աշունը մենակության մեջ մրսելու ու մտքերդ տերևների մեջ խեղդելու ժամանակն է:
Աշունը քո բաժին արևը մինչև մազերիդ ծայրը զգալու ժամանակն է:
Աշունը առավոտից մինչև իրիկուն անձրևի հոտով հարբած լինելու ժամանակն է:
Աշունը աշխարհի հետ հատման կետեր չունենալու, նրան անվերջ զուգահեռ լինելու քո ժամանակն է:
Գրում եմ, հետո ծալում աշունը` որպես մի դեղին տերև, դնում գրքիս արանքում ու մոռանում մինչև հաջորդ աշուն: