Լավ, մի փոքր խոսեմ ճանապարհորդությունից:
Մարդկանց երեք տիպի վերաբերմունք կա ճանապարհորդության հանդեպ: Առաջինը` շշմած հայացքով պատուհանից նայել, սակայն զգալ միայն ականջակալներում հնչող երաժշտությանը, որը հակադարձ համեմատական է եղանակին:
Երկրորդը` կրկին պատուհանից դիտել, սակայն զգալ ամեն բան: Թե ինչ է կատարվում ծառերի, ծաղիկների, անտառների ու նույնիսկ՝ չորացած խոտերի հետ ու մտնել նրանց հոգեվիճակի մեջ: Հիմա կմտածեք, թե ի՞նչ է նշանակում մտնել նրանց հոգեվիճակի մեջ. չորանալ, կտրատվել կամ թոռոմե՞լ նրանց պես:
Հիմա կբացատրեմ, բայց խոսքս ավարտելու համար՝ ներկայացնեմ երրորդ տեսակի մարդկանց ու ասեմ, որ նրանց գործողությունը ցանակացած վաղ արթնացող մարդ երազում է կրկնել: Դե, երևի արդեն հասկացաք, որ խոսքը քնելու մասին է: Ճանապարհորդության ժամանակ քնել պատահունից եկող թեթև հովիկի տակ գերագույն հաճույք է, բայց ինձ համար՝ էմոցիաների կորուստ:
Ինձ թվում է, թե արդեն հասկանում եք՝ ինչու ճանապարհորդությունից սկսեցի:
Ես պատկանում եմ մարդկանց երկրորդ խմբին: Օրինակ, հենց զբոսնելու համ ճանապարհորդելու ժամանակ երբևէ փորձե՞լ ես նայել հին ու նոր տանիքով ու դռներով տների՝ նայելով երկինք: Իսկ ես, փորձել եմ, փորձել ու հասկացել, կամ էլ ուղղակի ենթադրել, որ հին տան երդիկից դուրս եկող ծուխն ավելի ավանդական է ու շատ ուրախություն տեսած, քան նորը: Փորձե՞լ եք մտովի ոտք դնել իրար կողք-կողք շարված տներից ցանակացածի շեմից ներս: Փորձե՛ք, ու կհասկանաք, որ տարբեր են դրանք: Այնքան տարբեր, որքան ԱՄՆ-ի քաղաքական զարգացածության մակարդակն է տարբեր Հայաստանից: Մի տեղ տիրում է սով ու համաճարակ, բայց իրար նայող ու ժպտացող երջանիկ դեմքեր: Ու հասկանում ես, որ վատ տանն ապրողներն ավելի հարուստ են, քան այն տանը, որտեղ կա ամեն ինչ, բայց կա պակաս զգացմունք`սերը, որ պետք է սնի նրանց:
Փորձե՞լ եք բնության հետ ապրել նրանց զգացածը: Եթե այդ կանաչը լեզու ու ոտքեր ունենար, ապա մեզ կտրորեր այնպես, ինչպես մենք իրեն օրական շատ անգամ:
Ձեզ հետաքրքրե՞լ է, թե բնությունն իր զգացմունքներն ինչպես է արտահայտում: Օրինակ, ցավը, երբ տասնյակ մարդիկ նստում են կանաչի վրա ու ձեռքի հետ էլ պոկում ու դեն նետում խոտերը: Ախր, չէ՞ որ հենց այդ կանաչն է ապահովում մեր մաքուր օդը:
Կարո՞ղ եք առանց ջուր խմելու գոյատևել: Չե՛ք կարող: Իսկ ինչո՞ւ է ձեզ թվում, թե ծաղիկները կարող են:
Հարգելի անտառահատնե՛ր ինչո՞ւ եք կիսատ թողնում անտառում իր ընտանիքի անդամներին գտած ծառին: Հետո՞ ինչ, որ նրանք ձայն չունեն, լեզու չունեն: Չեն կարող արտասվել, պաշտպանել իրենց:
Պահեք այն, ինչը ամեն գնով պահպանում է ձեր առողջությունը: