Երբ դպրոցում նոր էինք ուսումնասիրում «գրականություն» առարկան, միշտ ինձ հետաքրքրում էր, թե ինչպես են գրողները կարողացել գրել:
-Ընկե՛ր Հարությունյան, ինչպե՞ս են կարողանում ստեղծագործել, աստվածային տաղա՞նդ ունեն:
-Ո՛չ, ուղղակի զգում են:
-Այդ ինչպե՞ս:
-Նինա, եթե դու պետք է ստեղծագործես, բայց չունենաս թեմա, որը քեզ հոգեհարազատ է, որով օրեր շարունակ ապրես, որին դու երանգներ տաս, ապա ինչքան էլ աշխատես, ինչքան էլ եռանդ ունենաս, չես կարողանա: Օրինակ՝ Պետրոս Դուրյանի ստեղծագործություններից կարող ենք հասկանալ, որ ապրել է կարճ, սիրել է, բայց չի սիրվել: Դուրյանը ապրել և զգացել է իր ամեն մի բանաստեղծությունը: Իսկ եթե ապրեր հարստության մեջ, սիրեր և լիներ սիրված, չտառապեր անբուժելի հիվանդությամբ, արդյո՞ք նա կգրեր, կստեղծագործեր, իհարկե՝ ոչ:
Երբ ինձ բացատրեց, այդքան էլ լավ չհասկացա: Միայն անընդհատ փորձում էի ինչ-որ նոր բան գրել, անգամ ժամանակ է եղել, որ ինձ պատկերացրել եմ հանրաճանաչ գրող:
17-ի հետ ծանոթանալուց հետո հասկացա իմ ուսուցչուհու ամեն ասածը:
Երբ գրում էի առաջին նյութս, միայնակ էի, չէի խոսում ընկերուհուս հետ, ներսումս ինչ-որ բան էր կուտակվել, չգիտեի՝ ինչ: Երբ վերցրի թուղթ ու գրիչը, որ գրեմ իմ առաջին նյութը, սկսեցի այսպես՝ «Դեռ մանկուց երազել եմ…»: Ու կարողացա: Ես հասկացա, թե ինչպես պետք է զգաս նյութդ, ինչպես պետք է ապրես այն, ինչպես պետք է երանգներ տաս նյութիդ:
Ես ապրում եմ իմ նյութերը: Ես կարողանում եմ զգալ դրանք: