Կա մի պարզ իրողություն, որ մենք ուզած, թե չուզած մեծանում ենք։ Ոմանք միայն տարիքով և ֆիզիկապես, մյուսները՝ տարիքից շատ, շատերն էլ զարգանում ու մեծանում են ժամանակին և օրինաչափորեն։ Եվ կատարվում է այն, որ տարիքի հետ մենք ուրիշ ենք դառնում ՝ այն, որ երեկ չէինք և այն, որ վաղը չենք լինի։ Ունենում ենք նոր արժեքներ, նոր ցանկություններ, փոխվում են առաջնահերթություն ներկայացնող երևույթները։ Թերևս կան արժեքներ, որոնք անփոխարինելի են, միշտ կան և ժամանակի հետ չեն անհետանում։ Մենք ասում ենք շատ երբեքներ, հաստատներ, ու կյանքը ոչնչացնում է այդ գաղափարները ու մեզ տալիս ուրիշ իրականություն։ Անհավատալի է, թե որքան մենք կարող ենք սովորել կյանքի մասին։ Հետաքրքիր է կյանքի ու բնության համեմատությունը։ Օրինակ՝ գիտնականները կարող են նայել ծառի բնի օղակներին ու կռահել հարյուրավոր տարիներ առաջ եղած կլիմայի և բնական պայմանների մասին։ Ծառերի աճն ուսումնասիրելիս՝ մենք կարող ենք սովորել, որ կատարյալ պայմաններում ծառերն աճում են բնականոն ու նորմալ արագությամբ։ Հակառակ դեպքում աճը դանդաղում է, քանի որ նրանք էներգիան ծախսում են գոյատևման համար անհրաժեշտ տարրական էլեմենտների վրա։ Այ քեզ համեմատություն։ Նույնը և մարդու դեպքում է։ Մարդու առողջ կենսագործունեությունը, նրա համար կարևորները, նպատակները, պահանջները կախված են ապրելու պայմաններից և շրջակա հարաբերություններից։ Դրա համար հաճախ մեկը զարմանում է դիմացինի կատարած արարքից, որովհետև դա իր արժեհամակարգից դուրս է, բայց միգուցե նրա ապրած պայմաններում իր հայտնվելու դեպքում ինքն էլ նույն կերպ կվարվեր։ Ինչևէ․․․
Հաջորդ կարևոր բանը մեր զբաղվածությունն է։ Եթե անկեղծ լինենք, ապա կխոստովանենք, որ ներկայումս շատ հեշտ է զբաղված լինել։ Մենք ստեղծում ենք գործողությունների մի ցուցակ և ծանրաբեռնում մեզ։ Այսօր շատերի համար զբաղված լինելը առավելություն է, բարձր ինքնագնահատականի հիմք, մեծ ինքնաարժևորում։ Անընդհատ լցնում ենք մեր ժամանակը՝ անգամ ճնշված ու հոգնած պահերին։ Բայց ցանկացած բան, որ հասնում է ծայրահեղության, վնասում է մեզ։ Մենք մոռանում ենք մեր աշխարհը, դառնում միջոց, դառնում բոլորինը, անհանգիստ, շտապում ենք, դառնում պարտավորված։ Երբեմն անում ենք շատ բաներ ստիպված՝ չկենտրոնանալով կարևորի վրա։ Մոռանում ենք մեր հույզերը, չենք նկատում դիմացինի զգացմունքները և անում ենք ինչ-որ բաներ։ Այսօր արդիական է բազմաֆունկցիոնալ մարդը։ Մտածում ենք, երազում՝ չապրելով պահը։ Պլանավորում ենք, բայց երբ հնարավորություն ենք ունենում՝ վախենում ու փախչում ենք։ Երբեմն էլ նպատակները դառնում են ամբիցիաներ, կանգնում կոկորդին։
Ես շատ եմ տպավորվել «Тысяча слов» ֆիլմից, որտեղ կարևորվում է ինքն իր հետ ներդաշնակությունն ու լռությունը։ Ցույց է տալիս սեփական ժամանակի գնահատման կարևորությունը։ Այսինքն՝ պետք է դուրս գալ կյանքի խելահեղ ընթացքից ու կարևորել ոչ թե հասարակությունից պարտադրվածը, այլ սեփականը։
Հակասական է, որովհետև միևնույն ժամանակ դուրս ես մնում հասարակական կյանքից։
Մտածելիս ուղղակի մոլորվում ես, չես ուզում ոչինչ հասկանալ ու կենտրոնանալ, պարզապես ուզում ես լինել։
Իմ կյանքում կա մի ճշմարտություն, որ պարզության մեջ է հստակությունն ու գեղեցկությունը, որը չենք գնահատում պարզ լուծումներ որոնելիս։ Կա կարծրատիպ՝ ինչքան բարդ, այնքան հետաքրքիր։
Ինձ համար կարևոր է պարզությունն ու թեթևությունը ընտանեկան հարաբերություններում, քանի որ այս հարցում անհաջողությունը չի կարող փոխհատուցվել ոչ մի այլ հաջողությամբ։ Նույնիսկ հասարակ երեկոյան ընթրիքը ընտանեկան հարաբերությունների նկարագիրն է։ Հայտնի է, որ այս հարաբերությունները՝ լավ, թե վատ, մենք տանում ենք միջանձնային շփում։ Մարդկային ցանկացած ճիշտ փոխհարաբերությունում գործում են շատ պարզ կանոններ՝ մենք խոսում ենք մեկս մյուսի հետ, ոչ թե մեկս մյուսի մասին։ Մենք սովորում ենք իրարից՝ սիրելով մեր տարբերություններն ու նմանությունները։ Նվիրում ենք միմյանց ժամանակ և օգտակար ենք լինում պարզապես լսելով։
Եվ վերջապես ամենակարևորն ինձ համար ինքներս մեզ հետ հարաբերությունն է։ Երբ ուսումնասիրում էի անձի արժեքները, հասկացա, որ բոլորի համար կարևոր են կողմնակի ինչ-որ բաներ կամ ինչ-որ մեկը, բայց ոչ հենց իրենք։ Ես գոնե մեկ տարի առաջ ամեն հարցում թերագնահատում էի ինքս ինձ, ուրիշներն ամենալավն էին ու ամենատաղանդավորները։ Ոչ, դա թերարժեքության բարդույթ չէր, դա անհիմն ինքնաարժեզրկում էր, դա ինքնաքննադատություն էր, բայց առողջ չէր։ Ես սովորեցի լսել ինքս ինձ, և սկսեցի զբաղվել ինքնաճանաչմամբ։ Օրինակ՝ ինձ համար շատ հաճելի են միայնակ զբոսանքները։ Ասում են՝ որքան մեծ է ճնշումը, այնքան հարմարումն ուժեղ է։ Ես ձգտում եմ չտրվել ճնշումներին։ Միգուցե թերություններն ավելի հաջողակ դարձնեն, կարևորը էֆեկտիվ կիրառումն է։
Հեշտ ապրելը գուցե անհետաքրքիր է։