Մանկությունը սիրուն է, չէ՞: Հիշում եմ ու միշտ ժպտում, ինչքան էլ որ հեծանիվի պատճառած վերքերը շաբաթներով ոտքերիս ու ձեռքերիս էին մնում, ինչքան էլ որ իմ սիրելի ծառից «չէ՜» գոռալով ցած էի ընկնում ու ինձ էդ վայրկյանին զգում էի կինոյում:
Անձրևից հետո հեռվի ծիածանն էլ է նման իրեն, նայում ենք ու նայում, հետո տեսնում, որ դրա մեջ կան էն բոլոր գույները, որոնք և կան մեր հուշերի ալբոմներում:
Էդ տարիների գժությունները, որ գրչին տանք՝ մի չքնաղ հաստափորիկ դուրս կգա:
Դե, քանի որ ես էն տարիներին եմ ծնվել, երբ ատամհատիկ գրեթե չէին անում, մի օր մի բան մտածեցի. «Հա, բայց ի՞նչ տարբերություն՝ քանի տարեկան եմ, կարևորը՝ հիմա էլ ահագին ատամ ունեմ, փորձեմ»: Ու փորձեցի:
Ննջասենյակում դրված փոքր սեղանիկին շարեցի բոլոր այն հարմար իրերը, ըստ որոնց մի մասնագիտություն ձեռքիս տակ կունենայի: Ճնշման ապարատ, շերեփ, մատիտ, հա՛, ինչքան հիշում եմ՝ քարտեզից մի կտոր էլ պոկեցի (գիտեմ՝ վատ բան եմ արել): Սեղանի երեսին տեղ չմնաց: Գնացի ճաշասենյակ, ամուր փակեցի աչքերս ու պատերից կառչելով` զգացի՝ հասել եմ: Ժամանակն էր: Անկեղծ ասած՝ հուզվում էի. կարո՞ղ ա այնպիսի բան ընտրեմ, որ հիասթափությունը մեծ լինի: Վերջ, ինձ հավաքեցի ու ձեռքս մեկնեցի դեպի սեղանիկը:
Ժպտացի ու բացեցի աչքերս. գրիչ էր: Թռվռացի, թռվռացի ու կանգնեցի:
Մի բան գրելու էի փաստորեն: