Արագած գյուղը սգում է

Ծանոթացեք, Սևակն է Ալեքսանյան, ով 2019 թվականին գնացել էր պարտքը տալու հայրենիքին և 3 ամիս էր մնացել, որ տուն վերադառնար։ Սակայն հենց նրա ծննդյան օրը սկսվեց սարսափելին՝ պատերազմը։ Սևակը կյանքը չխնայեց հանուն հայրենիքի: Նա անմահացավ։ Նույն դպրոցում էինք սովորում ու նաև քեռուս որդին է։ Շատ ուրախ ու նպատակասլաց տղա է, հումորով, ընկերասեր ու «ջիգյարով»։ Լիքը նպատակներ ու երազանքներ ուներ։ Չեմ կարող նրա մասին անցյալով խոսել, որովհետև նա կա, նա մեր սրտերում է, ու երբեք չենք մոռանա սիրուն ժպիտով տղային, ով ամեն բան անում էր, որ դիմացինի դեմքին ժպիտ հայտվներ: Մեծի հետ մեծ էր, փոքրի հետ` փոքր։ Աստված որոշեց, որ Սևակը պետք է իր կողքին լինի ու տարավ նրան մեզանից։ Երբ խոսում էինք նրա հետ, նա այնքան ոգևորվածությամբ էր խոսում ու միշտ ասում էր, որ հաղթելու ենք։ Նա օրագրերից մեկում գրել էր.

«Այս աշխարհում ոչ մի ծնող որդու մահը թող չտեսնի,

Ծնողն ապրած իր ողջ կյանքում որդու համար թող չլացի,

Խնդրում եմ քեզ, իմ Տեր Աստված, ընտանիքիս առողջ պահիր»։

Սևակ, չստացվեց… Լույսերի մեջ մնաս, իմ հերոս եղբայր։

Իսկ նա Հովհաննեսն (Հովաս) է Բեյբության։ Համեստության մի տիպար։ 23 տարեկան էր, ու իր կյանքը զոհեց հանուն հայրենիքի։ Ավարտել էր պատմության և  իրավագիտության ֆակուլտետը։ Ավաղ, չհասցրեց մասնագիտությամբ աշխատել… Լույսերի մեջ մնաս, հերոս։

Հադրութի ամենալավ գնդապետը Ապարանցի Հայկն էր Կիրակոսյան, ով իր  ողջ կյանքը ծառայեց հայրենիքին անձնվիրաբար։ Իր ծննդավայր Արագածից ու լեռներից ուժ հավաքած Հադրութի գնդապետը մինչև վերջին շունչը պայքարեց հանուն հայրենիքի։ Հայկը իր երկրի համար նվիրյալ զավակ էր։ Պատերազմի ժամանակ նա միշտ ասում էր, որ ինքը գնդապետ չէ, այլ իր զինվորների նման շարքային ծառայող։ Հերոս, քո կորուստը անդառնալի հետք թողեց թե՛ քո զինվորների, թե՛ մեզ վրա։ Հանգչես խաղաղությամբ, ապարանցի գնդապետ։

Խոնարհվում եմ  հերոս ծնած բոլոր մայրերի առաջ: Մեծ ուժ ու համբերություն ձեզ։

Հաղթելու ենք