Արժանապատվության աստիճանները

Ամռանը Զարինջայի դաշտերում առատությունն ալիք է տալիս: Հուլիսին արևի շողերին շուլալվում է արտույտների երգը, թափվում հացահատիկի հասուն արտերին, ողջ գյուղի վրա: Զարինջայի իսկական օրերը հուլիսին են գալիս: Դա նաև այն ժամանակն է, երբ յուրաքանչյուր մարդ համակվում է հարազատ հողի թանկագին պտուղն անկորուստ հավաքելու պարտքով, անպատմելի հպարտությամբ: Եվ քանի դեռ կոմբայնը տեղ չի հասել, հողագործը շրջում է դաշտերում, այցելում ամեն մի հողակտոր, հմայվում հասկերի ծփանքով, առատությամբ:

Տիգրան Պարոնյանը՝ իմ պապիկը, լավ գիտե, որ հողագործի ջանքերը նժարվում, վաստակն իմաստավորվում է արտերի այդ հարստությամբ: Մի կոնֆերանսի ժամանակ պապիկիս հարցրել են. «Դուք ի՞նչ եք մտածում բերքահավաքի ժամանակ»: Նա շատ գեղեցիկ, իմաստալից պատասխան է տվել. «Մտածում եմ, որ առատ հացքաղը հողի իսկական, արժանի մեծարում է նշանակում: Հողագործներիս պարտքն է` հեկտարից առավելագույնը ստանալ: Ահա այս ցուցանիշով պետք է որոշվի մեր արժանապատվությունը»:

Որքա՜ն խորիմաստ, որքա՜ն ծանր է աշխատավոր մարդու խոսքը: Ի՜նչ լավ մարդիկ կան Զարինջայում: Պապիկս՝ հոր կողքին, կոմբայնի խցիկում նստած, արտ է գնացել: Տեսել, զգացել է, թե ինչ նվիրվածությամբ է հայրը հավաքում հայրենի դաշտերի հացը: Կոմբայնից վեր, արևի տաք վարսերի մեջ երգում էր արտույտը, իսկ կտրիչների առջևից թռչում էին լորերը:

Ի՜նչ գեղեցիկ, ի՜նչ թանկ են Զարինջայի օրերը: Եվ ի՜նչ լավ է, որ մարդ դեռ պատանեկան հասակից ամբողջ էությամբ սիրել է այն գործը, որը հետագայում դարձել է նրա կոչումը: Եվ հենց սա էր պատճառը, որ նա հասարակ մեխանիզատորից դարձավ գյուղի ամենաբարի և ամենայուրօրինակ գյուղապետը: Ճիշտ է, Աստված նրան շատ շուտ տարավ մեզանից, բայց նա ամեն վայրկյան մեզ հետ է: Ծնելով երեք արժանավայել զավակներ՝ Նարինեին,Հասմիկին և Լևոնին, նա դարձավ ամենից երջանիկը:

Նրանք մինչ օրս շարունակում են իրենց հոր արժանապատիվ գործը: