Ես էլ հույս ունեի, որ մի օր քո մասին մտքերս կդադարեմ հանձնել թղթին` նրանից խնդրելով, որ չպատառոտվի, որ հիշողությունս մնա ինձ հետ հավերժ։ Ինձ թվաց, թե ձեռքս կհրաժարվի գրել, բայց մտքերս այդ հարցում ինձ հետ համաձայն չեն։ Մտքերս քո հարցով շատ մտահոգ են, ոչ մի բանում ինձ հետ չեն համաձայնում, մտքերիս դարակը անօգնական վիճակում է, ինձ ոչինչ չի ասում, բայց ես հասկացել եմ՝ վերանորոգելու կարիք ունի։
Ես քո մասին նոր էջից չեմ գրում, մեր անավարտ էջերն եմ շարունակում։ Վերջակետը մեզ համար չէ, մենք բազմակետին ենք կարոտ… Մեր միջև եղած անդունդից ես էլ, դու էլ ցած ենք գլորվել, ցավոք, առանց իրար ձեռք բռնելու: Բայց ես դրա կարիքը ունեի, ձեռքիս ջերմությունը քո ձեռքին էր կարոտ, որ կարոտով էլ մնաց։ Մեզնից հետո այնքա՜ն բան մնաց անավարտ։ Աստղերը գիշերը հաշվող չկա, ոչ ոք չի կարող լուսնին այդպես նայել, ինչպես ես ու դու՝ տանիքում նստած։ Աստղերն իրենք էլ հասկացել են ու երկնքում ցաք ու ցրիվ են կանգնել, շողում են, որ իրենցից մեկին տեսնենք ու մեր երազանքը պատմենք, հետո ինքը ցած ընկնի։ Ի դեպ, մեր նստարանն էլ վաղուց քանդել են, ինքն էլ էր հասկացել, որ մի օր դադարելու ենք իր մոտ գնալ ու ժամերով զրուցել։ Ինչ լավ է, չէ՞ «մեր նստարանը»։
Ես հիշում եմ, որ ամեն բան մերն էր, երբ միասին էինք, աշխարհը մերն էր, անգամ ես էի քոնը, դու՝ իմը։ Մնացինք միայն ես ու դու` առանց նստարանի, առանց աստղերի ու տանիքի, ես կորցրի իմ լուսինը։ Ես գրում եմ՝ ամեն տողատակում քո անվան տառերը շարելով ու հետո դրանց վրա անկանոն գծեր եմ քաշում, բարկությունի՞ց, թե՞ աստղերը մենակ հաշվելուց։
Քո մեջ իմ ես-ին չփնտրես, իսկ եթե գտնես, ամուր կպահես քեզ մոտ, ես դա կզգամ։ Արի՛ գնանք աստղերը հաշվենք, այն հույսով, որ դրանցից մեկը կընկնի հենց մեր ձեռքերի մեջ։ Մոռացի՛ր հաշիվը, մենք նորից ենք սկսում։