Հավանաբար այս պատերազմը մեզ ինչ-որ մեկից խլեց, ինչ-որ մեկից կտրեց, չէ՞: Մենք, այնուամենայնիվ, մտածում ենք նրանց մասին: Մեր՝ պատերազմի մասին մտքերը, նրանցով սկսվում և նրանցով էլ ավարտվում են: Մեր այդ մտքերն առանց նրանց չեն կարող լինել: Նրանք են մեր «պատերազմը»:
Ես կարոտում եմ Ռուստամին, թերևս ամենաշատը: Նրան կորցրի պատերազմում, ում չէի էլ հասցրել լիովին գտնել: Նա այն մարդկանցից էր, ով խորհուրդ տվեց ընդունվել Հայ-ռուսական համալսարան: Ես հիմա ուզում եմ ասել նրան, որ ընդունվել եմ, որ նրա բոլոր խորհուրդները անգիր եմ արել: Ասում էր, որ ոչինչ չթողնեմ քննության վերջին օրվան: Ես հիմա ուզում եմ ասել նրան, որ ես նախօրոք պատրաստվում եմ: Նա հարցնում էր՝ արդյո՞ք սարքել եմ տեսախցիկս: Ես ուզում եմ երկար «չէ»-երից հետո ասել «այո»: Ես ուզում եմ ասել, բայց նա չի լսում կամ էլ լսում է:
Ես ամեն օր մեր նամակներն եմ կարդում, և եթե մի ժամանակ դրանք ուղղակի նախադասություններ կամ բառեր էին, հիմա էդպես չի:
Համբուրում էի նրա շիրմաքարը, այնինչ մտորումներիս մեջ պատկերացնում, որ ես կամաչեի նրան գրկել, երբ դեմ առ դեմ հանդիպեինք:
Կարճ ասած՝ մենք կարոտում ենք նրան: Նա, հավանաբար, կբարկանար մեր այս չափից դուրս սենտիմենտալությունից:
Ես ուզում եմ, որ նա ների մեղավորներին, որ նա մեզ ների: Մենք չենք հասկանում, թե ինչու նա այս անարդարության զոհը դարձավ, ինչու պատերազմը տարավ նրան, երևի միայն ինքն է հասկանում…
Գիտե՞ս՝ ես նեղվում եմ: Նեղվում եմ, որ քեզ ավելի լավ չեմ ճանաչել, ավելի շատ չենք շփվել: Ես մտածում եմ, որ դու լավ ես և որ մի ազնիվ, մաքուր ու կապույտ տեղում ես, որտեղ հնչում է. «Արի’, իմ սոխակ»-ը, և որ դու ձայնակցում ես դրան:
Անկեղծ ասած, այս երկիրը խեղդվում է այդ սև ժապավեններից…
