Իմ քաղաքը սկսվում է լուսաբացին փողոցը մաքրող տատիկներից ու պապիկներից: Սկսվում է ժամը 7:30-ին ուսանողական ավտոբուսներին սպասող ուսանողներից ու 7:45-ին աշխատանքի շտապող Սերոժ պապիկից:
Իմ քաղաքը սկսվում է Կարինե տոտայի գրախանութից ու դեղատան դիմաց հերթ կանգնած հիվանդներից: Այն սկսվում է 1-12-րդ դասարանցիների դպրոց հաճախելուց: Քաղաքիս արևածագերը սկսվում են քոլեջի բակում սիրած աղջկան սպասող տղայից ու զինվորի գալստյանը սպասող մորից:
Քաղաքս սկսվում է Հայկի շնորհքից ու պաղպաղակի թուղթը աղբամանի մեջ գցելուց:
Այս փոքրիկ ու մի կերպ գունավորված քաղաքը սկսվում է Սուսան տոտայի խանութի պարտքերից ու նարդի խաղացող պապիկների ծերակույտից:
Դատարկված քաղաքս սկսվում է Վարդուշ տոտայից, որը բոլորի հետևից ասում է՝ աղջի, մի սրան տեսեք, անվերջ բողոքում է երկրի վիճակից ու օրը մեկին ջերմ խոսքեր է շշնջում, օրինակ՝ հողերս գլխիդ, կամ էլ բոլոր աղջիկներին մաղթում է, որ «տանողի տունը մնան»: Բայց մեկ է՝ քաղցրություն կա քաղաքումս: Քաղաքս սկսվում է «MyBookStore»-ցի Լևոնի Mercedes ավտոմեքենայից, որը լուռումունջ «MyCorner»-ի մոտ կանգնած է:
Քաղաքս վերջանում է, երբ հոգնած աչքերս տրորելով՝ փակում եմ պատմության գիրքն ու լույսն անջատում՝ մտածելով, որ վաղը Հրազդանը էլ ավելի լավը կդառնա: Քաղաքս վերջանում է գիշերվա ժամը մեկի շների հաչոցով ու Բարության պուրակի հանգչող լույսերով:
Եթե ուզում ես լինել քաղաքիս սկիզբն ու վերջը, գրողը տանի, թո՛ղ ու արի Հրազդան: Արի՛ ու հասի՛ր Սերոժներին, Վարդուշներին, Սուսաններին: Արի՛ հասիր մեզ:
Քաղաքիս սկիզբն ու վերջը լինելու համար բացականերդ շատ-շատ են, ու եթե ուզում ես այն սկսվի ու ավարտվի քեզնով, թո՛ղ ու արի Հրազդան: