karin eranosyan

Արևի երեխաները

2019-ն էր, պատահաբար տեսա սոցցանցում, որ շաբաթօրյակի և ծառատունկի միջոցառում կա, և որոշվեց, որ որպես կամավոր պիտի գնանք Գեղարքունիքի մարզ, գյուղ Սեմյոնովկա, որտեղ պիտի լինեի երկրորդ անգամ: Սկզբում շատ էի վախենում, որովհետև ամաչում էի բոլորից, կաշկանդվում: Բայց ամեն ինչ ստացվեց լրիվ հակառակը, ամեն ինչ կտայի, որ մեկ անգամ ևս լինեի գյուղում: Բայց չխոսեցի ամենակարևորից: Երեխաները: Ամենաանկեղծ, ամենաբարի, ամենաաշխույժն ու ամենասիրունն էին: Ուրախանում էին ամեն մի փոքրիկ դետալից: Հպարտ էին, որ իրենց գյուղ ենք գնացել, օգնում ենք իրենց: Իրենք էլ՝ մեզ: Իրար հերթ չտալով՝ աշխատում էին: Տղաները շատ ծանր գործերն էին անում, բայց աղջիկներն էլ պակաս չէին: Որոշեցինք, որ վերջում պիտի խաղանք երեխաների հետ: 6-12 տարեկան սիրունիկ աղջիկներ էին, քիչ էին, բայց աշխատում էին քրտնաջան: Իրար ձեռքից բահն էին խլում, որ օգնեն մեզ:

Յուրաքանչյուրիս էլ պետք մի փոքրիկ բան, որպեսզի երջանիկ զգանք մեզ, երեխաների պես թռչկոտենք, ժպտանք և շնորհակալ լինենք մեր կողքին եղած ամենափոքրիկ բաների համար, որոնք մեզ երջանիկ են դարձնում: Պարզապես ժամանակ ու ցանկություն է պետք գտնել ինքներս մեզ երջանկացնելու համար:

Բայց մի տխուր փաստ՝ երեխաների հետ այդպես էլ չխաղացինք: