Երեք տարի էր, ինչ ես ընդգրկված էի ԵՆՀ բանավեճի ակումբում: Առաջին տարում, երբ մասնակցեցի, 7-րդ դասարանցի էի: Ճիշտ է, դեռ այդքան չէի հասկանում, թե ինչ է բանավեճը, ինչն է դրա նպատակը, սակայն մեծ հետաքրքրությամբ ընդգրկվեցի: 8-րդ դասարանում արդեն միայն ես էի մնացել ակումբում որպես «հին խաղացող» (որովհետև բոլորը 9-րդ դասարանցիներ էին ու արդեն ավարտել էին): Այդ տարի ես ավելի պատասխանատու զգացի ինձ ու փորձեցի ավելի շատ ուսումնասիրել ու աշխատել որպես թիմի ավագ: Տարվա վերջում, համեմատած նախորդ տարվան, ունեցանք մեծ հաջողություն: Այդ տարի` 2014 թվականին, ես մեր դպրոցից ընտրվեցի որպես հանրապետական փուլի մասնակից: Երբ շատ ուրախացա ու սկսեցի անհամբեր սպասել մեր փորձերին ու, դե իհարկե, հանրապետական փուլին: Մենք մեր թիմով (արդեն քաղաքի թիմով, ոչ թե դպրոցի) մեր առջև նպատակ էինք դրել հանրապետական փուլում գրավել առաջին տեղը: Երբ սկսվեց մրցույթային առաջին օրը, ամեն ինչ շատ լավ էր ստացվում, և մենք հաղթեցինք առաջին օրվա համարյա բոլոր խաղերում: Երկրորդ օրը արդեն հաղթեցինք բոլոր խաղերը և վճռական փուլում` կիսաեզրափակիչում, հաղթեցինք` անցնելով եզրափակիչ փուլ: Եզրափակիչ խաղում, սակայն մենք գրավեցինք 2-րդ տեղը: Դա ևս շատ-շատ մեծ հաջողություն էր մեզ համար, և մենք շատ ուրախ էինք:

Արդեն 9-րդ դասարան էի, 3-րդ տարին էր, ինչ մասնակցում էի բանավեճին: Տարեցտարի ավելի կատարելագործված մենք մեր առջև նպատակ դրեցինք հաղթել տարվա բոլոր խաղերը: Եվ այդպես էլ եղավ, մենք հաղթեցինք բոլոր խաղերում, և մեր դպրոցը մեր քաղաքում` Արտաշատում, գրավեց առաջին տեղը:

Այս երեք տարում, շնորհիվ բանավեճի, ես շատ ու շատ հմտություններ ու գիտելիքներ ձեռք բերեցի:

Շատ մարդկանցից լսել եմ նման արտահայտություններ. «Էդ բանավեճի իմաստը չեմ հասկանում, լեզվակռիվ եք էլի անում», «Բանավեճը լեզուդ ա երկարացնում», և այլն: Դպրոցում, ուսուցիչներից շատերը նույնպես համարում էին բանավեճը բացասական: Ասում էին. «Այ, Ռազմիկ ջան, բանավեճի պատճառով դասերից հետ ես ընկնում, չես հասցնում»: Սակայն բանավեճը ինձ համար արդեն դարձել էր օդ ու ջուր, ու չէի կարող հրաժարվել դրանից: Չնայած որոշ ուսուցիչների տեսակետին` բանավեճը ինձ օգնում էր նաև դասերի ընթացքում: Բանավեճի շնորհիվ զարգանում է մտահորիզոնը, խոսքը, լինում ես ավելի տեղեկացված, կարողանում ես պնդել քո կարծիքը ու հաստատուն պահել քո տեսակետը, ձեռք ես բերում նոր ընկերներ … Էսպես անվերջ կարող եմ թվել բանավեճի դրական կողմերը: Մի խոսքով, այն երեք տարիները, երբ ես բանավիճում էի, կարող եմ համարել իմ կյանքի կարևորագույն, գիտելիքներով լի փուլ, որը հուսով եմ կշարունակվի:

Բանավեճի համար իմ առանձնահատուկ շնորհակալությունն եմ ուզում հայտնել «Ջինիշյան հիշատակի հիմանադրամին»` այս հրաշալի ծրագիրը ստեղծելու և դպրոցներ մտցնելու համար: