Այսօր գրելու եմ նյութ, որի մեջ ընդհանրապես չեմ խոսեու այդ բանի մասին։ Ու քանի որ այդ բանի մասին ես չեմ խոսելու, ուրեմն այդ բանի անունն էլ չեմ տա, կանվանեմ դրան X, կամ էլ կաշխատեմ չանվանել։
Լրանում էր արդեն երկրորդ ժամը, ինչ մեզնից յուրաքանչյուրը նստած էր իր բազկաթոռին։ Բոլորիս գլխում մի հարց էր պտտվում, որը վերջապես մեզնից մեկը չդիմացավ ու գրեց ընդհանուր չատում․
-Իսկ հիմա ի՞նչ․․․
Մենք մոլորված էինք։
Մոլորված էինք նաև հաջորդ առավոտը։
-Հիմա ես ի՞նչ պարապեմ․․․
-Սուս մնա, դրա մասին էլ չենք խոսոմ։
Էդպես էլ ամբողջ օրը փորձում էինք չխոսել այդ բանի մասին, չհամեմատել մեր անցած տարվա ու այս տարվա արդյունքները, չկանխատեսել մյուս տարվա արդյունքները։ Դե, հո իզուր չենք սովորել հազար տեսակ կանխատեսումները, մի բան պիտի կանխատեսենք, չէ՞։
Բայց այսօր իմ նյութը ընդհանրապես դրա մասին չէ։ Թե ինչի մասին է՝ դեռ չեմ մտածել, բայց հաստատ ոչ դրա։ Ընդհանրապես՝ երբ ուրախ ես, ամեն ինչից էլ կարելի է խոսել։ Իսկ ես այսօր ուրախ եմ, ու ուրախ էլ լինելու եմ մինչև հաջորդ X-ը։
***
-Մարիամ, հլը նայի,- քույրս նստեց կողքիս ու հեռախոսը մտցրեց աչքս։
-Միկրոն վատ եմ գրել, իսկ միկրոյի կրեդիտը երեք ա, որպեսզի միկրոյի վատ գրածը կոմպենսացվի, ինձ անհրաժեշտ ա, որ PR-ից բարձր ստանամ․․․
-Նայի ամուսիններ են բաժանված, իբր, հանդիպել են, անձայն խոսում են․․․
-Բայց ես PR-ն էլ էդքան էլ լավ չեմ գրել ու անկանխատեսելի ա, թե ինչ կստանամ։ Դրան գումարած՝ ֆրանսն եմ էս տարի քանդել․․․
-КВН-ի ամենախնդալու վիդեոներից էր։
-Հա, շատ խնդալու էր։ Իսկ ֆրանսը էս տարի կարևոր էր բարձր ստանալը մյուս տարվա համար։
***
-Ի՞նչ եք անում։
-Ոչ։ Մի։ Բան։ Վայելում եմ ոչ մի բան չանելս։
-Ինչ-որ բան հաստատ պետք ա պարապել, ուղղակի մոռացել ենք։
Հա, ինչ եմ է պատմում, նյութս դրա մասին չէր։ Ուզում էի ասել՝ երբեմն ձեր հետ լինո՞ւմ է, որ բացարձակապես չուզենաս խոսել, իսկ քեզ անդադար հարցեր տան։ Ու էդ ժամանակ ամենամոտիկ մարդն էլ սկսում է նյարդերիդ անասելի ազդել։ Իսկ երբ տրամադրությունդ բարձր է, կամ այնպիսի տրամադրություն ունես, որ ուզում ես պատմել, խոսել, ոչ ոք քեզ համար ժամանակ չունի, կամ էլ՝ գլուխ ես տանում, վերջացրու։ Բոլոր մարդիկ թարս են, լուրջ եմ ասում։
***
Լրանում էր արդեն երրորդ ժամը, ինչ ես նայում էի դիմացի պատին, իսկ այնտեղ այդպես էլ չէր հայտնվում ընկերուհուս հարցի պատասխանը՝ հիմա ես ի՞նչ պարապեմ։
Երբ վերջին 10 օրը եղել են կյանքիդ ամենաերկար 13 օրը, որի ընթացքում պլանավորած ռոբոտի նման արթնացել, պարապել, քնել ես, արթնացել պարապել, գնացել X-ի, եկել տուն, քնել, արթնացել, պարապել ու էսպես՝ 6 հատ, դրանից հետո շատ դժվար է կյանքի հին ռիթմին վերադառնալը։ Հատկապես, երբ ունես ընդամենը մի ազատ շաբաթ, ու խոշոր հաշվով, վերջին ամբողջ մի ամիսն ես այդպես ապրել, ուղղակի՝ տասը օրը խտացված։
Ու երբ արդեն քսան րոպե ընկերոջս գլուխը տանում էի՝ դուստր և կախյալ ընկերությունների մասին պատմելով, հասկացա, որ ամեն X-աշրջանից հետո պետք է իմ կյանքում արժեքների վերադասավորում անեմ, ու ինձ՝ ֆորմատ։ Որ պատրաստ լինեմ նոր կիսամյակի ինֆորմացիան մեջս լցնելուն։
Իսկ եկող կիսամյակ երկու ֆրանսիացի դասախոս եմ ունենալու։ Բայց նյութս ընդհանրապես դրա մասին չէր։