Երկար ժամանակ է, ինչ Արմավիրում խոսում են մի կնոջ մասին, ով ապրում է զբոսայգում` բաց երկնքի տակ: Որոշեցինք գնալ և համոզվել: Մեր զարմանքը չափ չուներ: Տեսարանը իրոք շատ տխուր էր:

Կնոջ անոոնը, ում հետ զրուցում էինք, Արևիկ էր: Արևի պես ուրախ էր հոգին, սակայն կյանքի անակնկալը նրան հուսախաբ արեց… Երբ գնացինք ճաշում էր.

-Բարև ձեզ, բարի ախորժակ:

-Հազար բարին, երեխեք ջան, սոված չե՞ք, ընկերովի հաց ուտելը լավ բան ա:

Միայն այս խոսքերը բավական էր, որ հասկանայինք, թե ինչքան տխրություն է թաքնված նրա հոգում:

Մեր զրուցակիցը` Հակոբյան Արևիկը, մի քանի օր առաջ դարձել էր 57 տարեկան:

-Ես ծնվել եմ Արմավիրի մարզի Երասխահուն գյուղում: Ծանր հիվանդություն եմ տարել, իմ տունը վաճառել եմ ու ինձ բուժել եմ: Հետո, որ տուն չեմ ունեցել, եկել եմ այստեղ, վարձով եմ ապրել: Հիմա չեմ կարում վարձը տամ, շատ ա գումարը, ու վարձով տնից հանեցին ինձ: Ես էլ եկել եմ, այստեղ եմ ապրում:

-Իսկ ոչ ոք ձեզ տուն չի՞ առաջարկել:

-Տուն առաջարկել են, բայց դրանք տան նման չեն, սաղ պետական կառույցներ են` Ախպարաշենի կինոյի շենքն ա, որ ոչ մի հարմարություն չունի` ջուր չկա, լույս չկա, «կռիսանոց», ջարդած-փշրած, իսկ մեկն էլ մեր «շուշի» գործարանի հանրակացարանն ա: Դրա կողքն էլ մի հատ կիսակառույց շենք կա, դա են առաջարկում: Դրանք ահավոր են. բնակչություն չկա:

-Իսկ այս պայմաններից ավելի լավ չի՞, գոնե տանիք կա:

-Չէ, էստեղ ավելի մաքուր, ավելի գեղեցիկ, «զիբիլ» չկա, օձ ու կարիճներ չկան, հարևանությունը ստեղ լիքն են: Լույս կա, ընդեղ ոչ մի բան չկա:

-Իսկ բարեկամներ չունե՞ք, որ օգնեն ձեզ` ապաստան տան:

-Բարեկամություն շատ ունեմ, բայց հավասար ա չլինելուն:

-Ինչքա՞ն ժամանակ է, որ այստեղ եք:

-Ապրիլի 26-ի իրիկունը ժամը 6-ից էսօր մայիսի 23-ն ա, արդեն ամսից ավել ա: Էդքան երկար ստեղ եմ` կարկուտի, անձրևի տակ:

-Աշխատանք ունեցե՞լ եք:

-Ունեմ, հիմա էլ աշխատում եմ, ավել եմ անում:

-Իսկ աշխատավարձը չէ՞ր բավարարում:

-55 հազար ա, էդքանը հերիք չի անում, եթե հերիք աներ, չէի գա ստեղ: Կգնայի, վարձով կապրեի:

-Մենա՞կ եք այստեղ:

-Հա մենակ եմ, ամուսնացած չեմ, չեմ էլ ցանկանում ամուսնանալ:

-Իսկ գիշերը չե՞ք վախենում:

-Չէ, ես ընդհանրապես վախ չեմ ունեցել, սահման եմ հելե, կռվել եմ Գասպարյան Ռուստամի ջոկատում, բուժքույր եմ եղել, «պովր» եմ եղել:

-Իսկ այդ ջոկատը ձեզ չի՞ օգնում:

-Չէ, սաղ սուտ ա, ազիզ ջան: Մենակ էդ տանջանքը մնաց ինձ, որ ես էդքան տարի ծառայեցի: Սաղ սուտ ա…

-Իսկ այստեղ հարևանները օգնու՞մ են ձեզ:

-Ոչ, ոչ… Ոչ մեկը:

-Իսկ դուք սպասու՞մ եք ինչ-որ աջակցության, թե՞ ձեր ուժերով եք ուզում մի բան անել:

-Հույսով ապրում եմ: Ես իրանց հույսին չեմ, ես Աստծու հույսին եմ: Կան մարդիկ, մեկ-մեկ, հազվադեպ գալիս են, ասենք սնունդով, փող ա, բան ա, քիչ տալիս են ու գնում են: Բայց էդ էլ սկզբում էին տալիս, հիմա` չէ:

-Իսկ մարդիկ, որ անցնում են, ուշադրություն դարձնու՞մ են:

-Շատ-շատ: Ես ամաչում եմ: Շատ ժամանակ մարդիկ չհասկանալով ոնց որ ձեռ առնեն, ծիծաղում են: Ես էլ աներես չեմ, ազդվում եմ: Ասում եմ` տես, ինչ եմ դառե: Ճիշտ ա, էսքան ծանր պայմաններում եմ, բայց դեռ ունեմ պահածոներ փակած: Հլը օգնում եմ ուրիշներին: Մի տուն կա, որ տալիս եմ, ասում եմ` տարեք, կերեք, ոչինչ: Ի՞նչ անեմ: Ես շատ եմ օգնել ծերանոցներին, մանկատներին, իսկ էսօրվա օրով ես ունեմ կարիքը էդ օգնության: Հասկանում եք (հուզվում է)…

Երկար լռեց, հետո նայեց մեզ տխուր ու ասաց.

-Է՜, սաղ էլ սուտ ա, այ բալա: Էս կյանքը էնքան բարդ ա… Իմ ուզածը չորս պատ ա, որ գլխիս տանիք ունենամ:

 

Զրույցը վարեցին Անուշ Հովհաննիսյանը, Մերի Դավթյանը, Աննա Եղոյանը