Լուսանկարը` Սուրեն Կարապետյանի

Օրը սկսվեց փիլիսոփայությամբ. հյուրընկալել էինք դասախոսների: Դասախոսությունը խաղաղության մասին էր. ի՞նչ է խաղաղությունը, արդյո՞ք այն միշտ օգտակար է, և վերջում, ում ընդհանրապես անհրաժեշտ չէ: Իմ խմբում տասնհինգ տարբեր ազգերի ներկայացուցիչներով էինք, սակայն ունենալով տարբեր մշակույթներ, կրթություն կամ մասնագիտություն` բոլորս ունեինք գրեթե նույն պատկերացումը խաղաղության վերաբերյալ: Սակայն մի հարց է ծագում. ո՞ր պահից է խաղաղությունը սկսվում, և ինչու՞ մարդկությանը չի հաջողվում հասնել համընդհանուր խաղաղության: Քննարկումից հետո մենք պետք է ընտրեինք մեկ բառ, որը մեր կարծիքով ամենալավն է բացատրում խաղաղությունը: Վերջում ունեցանք տասնյակ բառեր: Բաժանվեցինք չորս խմբի և սկսեցինք կազմել նախադասություններ յուրաքանչյուրով (հետագայում պետք է քվեարկեինք, ընտրեինք այն նախադասությունները, որոնք լինելու էին մեր «Խաղաղության հուշագրի» հիմնական կետերը):

Լուսանկարը` Սուրեն Կարապետյանի

Օրը շատ արագ անցավ, և եկավ հեծանվարշավի ժամանակը: Անձրևում էր, բայց դա մեզ ընդհանրապես չէր խանգարում: Մենք վարում էինք, թրջվում, ոմանք նույնիսկ ընկնում: Մեկ ժամ անց հանդիպեցինք «Coming World Remember Me» ծրագրի կազմակերպիչներին: Նրանք հետաքրքիր ֆլեշմոբ էին իրականացրել:

Լուսանկարը` Սուրեն Կարապետյանի

Ամբողջ աշխարհից կամավորները պատրաստել էին վեց հարյուր հազար արձանիկներ, որոնք նման էին կծկված երեխայի և կոչված էին հարգելու Առաջին համաշխարհային պատերազմում զոհվածների հիշատակը: Յուրաքանչյուրի մեջ դրված էր այն մարդու անունով մեդալիոնը, ում հիշատակի համար այն պատրաստվել էր:
Արդեն մթնել էր, ցրտել, իսկ անձրևը շարունակում էր գալ: Բարեբախտաբար հեծանիվներով չվերադարձանք: Ստիպված էինք մոտ մեկ ժամ սպասել, չնայած դրան` շատ հետաքրքիր անցավ, որովհետև ես և Անուշը ծանոթանում էինք Պերուի մշակույթին (այս անգամ մեր զրուցակիցը պերուացի էր): Մեքենան եկավ, նստեցինք, իսկ մեզ սպասում էին տաք շոկոլադն ու տաք ցնցուղը…