davit aleqsanyan

Գիդեմ ոչ՝ ինչ անեմ

Աշնանային հանգիստ երեկոներից մեկն էր։ Ես և ընկերս՝ Արմենը, շրջում էինք մեր Բաղանիս գյուղի փողոցներով ու որոշեցինք գնալ դպրոցի մոտակայքում գտնվող խաղահրապարակը։ Երկուսս էլ սիրում ենք մթության մեջ աննկատ նստել և զրուցել։ Այդ խաղահրապարակը իսկը մեր ուզած տեղն էր։ Մեր մյուս ընկերները գիտեն՝ մեզ որտեղ փնտրել երեկոյան ժամերին։ Մտածում էինք մեր ուսանողական կյանքի մասին: Ընկերս սովորում է 12-րդ դասարանում և մտածելու շատ բան ունի։

-Օ՜ֆ, է, Դավ, գիդեմ ոչ՝ ինչ անեմ։
-Ի՞նչ պահով ես ասըմ։
-Ընդունվելուս, էլի։ Գիդեմ ոչ՝ Երևան տամ, թե Իջևան։
-Դե, եսիմ, դու քու հարմարությանը պիտի նայես, ինձ որ լսես՝ Երևան կտաս, երկու ախպերդ էլ ընդի են սվորըմ։
-Հա, դե ես էլ եմ մին ուզմ ընդի տամ, մին էլ ասըմ եմ՝ Իջևան տամ, համ շուտ-շուտ գեղը կգնամ-կգամ, համ էլ դե Արմանը ընդի ա, էլի։
-Դե, տես, դու գիտես։
-Բա դու որդի՞ տես տալ։
-Ես հաստատ Երևան տեմ տալ։ Համ քեռիանք են ընդի, չորս ամսվա հմար տուն չեմ վարձել, համ էլ՝ ընդի ավելի լավն ա, եսիմ։
-Ասըմ եմ՝ պատկերացնը՞մ ես՝ արդեն ընդի ես, առաջին օրն ա, մարդ չես ճնաչըմ, լսարանի տեղն էլ չգիտես։
-Լավ, դե դու էլ խու չասիր, կգդնես, էլի։
-Բա լավ, ի՞նչ ես ուզում սվորես։
-Դե, ուզում եմ ֆիզկուլտ ինստիտուտի փրկարար բաժին տամ։
-Լավ բան ես մտածել։ Բայց կարա՞ս։
-Հա, կարամ, հայոց լեզու ա պետք՝ կարաս դպրոցից էլ տանես, մեկ էլ վազք ա, բան ա, տենց, էլի։
-Դե, լավ ա։
Անձրևը չթողեց ավարտին հասցնել մեր խոսակցությունը, ու թրջվելով հասցրի մի կերպ ինձ տուն գցել ու գրկել վառարանը։

Առայժմ միայն երազում ենք: