-Բարի թռիչք եմ մաղթում, առաջացե՛ք,- ձայնը մտերմիկ էր ու հոգնած։
Գիշերվա ժամը երեքին բոլոր օդանավակայանների աշխատակիցների ձայնն էլ հոգնած է լինում։ Կամ էլ չէ, չգիտեմ…
Մտերմիկ ձայնով աշխատակցուհուն էլ բախտ վիճակվեց իմ՝ օդանավակայանի մթնոլորտով լեցուն նյութերից մեկում հիշատակվել։
Այսօր Զվարթնոց օդանավակայանը չափից ավելի մարդաշատ ու աղմկոտ է, կորցրել է իրեն բնութագրող բոլոր հատկանիշները։ Բայց այդ հատկանիշները կորցնելով հանդերձ՝ դեռևս մնացել է չափից դուրս հայկական ու հարազատ։
Զարմանալին Զվարթնոցի նոր հատկանիշները չեն, զարմանալին այն է, որ քեզ ամեն օր շրջապատում են տարրական առարկաներ, փողոցներ, գրքեր, մարդիկ ու քաղաքներ, որոնք, եթե նույնիսկ տակնուվրա լինեն, գունափոխվեն ու կորչեն, միևնույնն է, կմնան քեզ հարազատ։ Եվ իրոք… Եթե Սևակի քիթը լիներ փոքր, մազերն էլ գանգուր չլինեին, Սևակը անկասկած կմնար այն միակ հեղինակը, որին ամեն անգամ ընթերցելիս՝ աչքերս արցունքներով են լցվում։
Եթե Նալբանդյան փողոցը փոխվի ու այլևս չլինի նեղլիկ, հին մայթերով, ես էլի Նալբանդյանով քայլելուց անասելի բերկրանք կզգամ էդ մթնոլորտից։
Եթե Երևանը հանկարծ թևեր առնի ու վայրէջք կատարի Մադրիդի կողքին, ես միայն դեպի Երևան չվերթի տոմսեր գնելուց թեթև կժպտամ ու մինչև թռիչք մնացած օրերը կհաշվեմ։ Երևանը միշտ ամենահարազատն ու ամենահայկականը կլինի իմ ներսում, որ կանչում է դեպի իրեն։
-Առաջացեք, հա՞, հերթ գոյացավ։
Երևի գիշերվա ժամը երեքին բոլոր օդանավակայանների աշխատակիցներն են չոր ու կոպիտ լինում։ Կամ էլ չէ, չգիտեմ…