Վեցերորդ, թե քսաներեքերորդ կոնֆետն էի ուտում։ Անունը չեմ ասի, մեկ է՝ չես հիշելու։ Պետք էլ չի, որ հիշես։ Լավ կանես նաև մտածես, որ մտածված չեմ ասում։ Նախանձ եմ, ինչ խոսք։ Բայց արժի՞ նախանձություն համարել էն, որ դու ինչ-որ բանը կամ ինչ-որ մեկին քոնն ես դարձրել ու չես ուզում կիսել ուրիշի հետ։ Չեմ կարծում։ Համենայնդեպս, ես քեզ հետ իմ կոնֆետները չեմ կիսելու, ոչ էլ քեզ՝ ուրիշի հետ։ Դու կրակն ես ընկել, կրակը չէ, է, հրդեհը։ Ահռելի, անմար հրդեհը։ Չեմ հիշում հրշեջ ծառայության հեռախոսահամարը, թե չէ, գիտե՞ս, շտապ կզանգահարեի, կգային, քեզ կհանեին այդ անիծյալ կրակից։ Ի՜նչ վատ հիշողություն ունեմ, չէ՞։
Ամբողջ գիշեր չեմ քնել, նայել եմ սենյակիս պատին շատ պատահաբար «թանաքոտած» անունիդ ու նոր անուն եմ մտածել քեզ համար։ Ավելի հարմարը, կարծում եմ, չկա։ Դե, համենայնդեպս մինչև շաբաթվա վերջ եմ այդպես կարծելու։ Դեմենտոր։ Ի՞նչ կասես։ Հը՞, ի՞նչ ես էդպես նայում։ Քո նոր անունն է, ծանոթացիր։ Շատ լավ էլ գիտես՝ ինչ է «դեմենտորը»։ Էդպես էլ գիտեի. մոռացել ես։ Մոռացել էի, որ ավելի կարճ հիշողություն ունես, քան մեկ նանոմետրն է։ Դեմենտոր եմ դրել, որ ինչքան ուժ ունեմ՝ բնութագրեմ էությունդ ու էն, որ ամեն անգամ, երբ գաս, ուրախ հիշողություններ, կյանք, հոգի, ինչ ունեմ-չունեմ՝ քաշելու ես, տանես։ Իսկ դու ամեն շաբաթ պարտաճանաչ կգաս։ Ես հո գիտեմ։ Թե չէ՝ ո՞վ պիտի անհաջողակ լինելուս մասին հիշեցնի։ Ասում է՝ եթե «ամենաանհաջողակը» խորագրով մրցույթ ստեղծեն, դու երկրորդ տեղը կգրավես։ Ինչո՞ւ ոչ առաջինը, դե, որովհետև անհաջողակ ես։ Այդ ով էր ասել…
Ընդհանրապես, ես ընդունակ եմ։ Բայց քեզ ատել ու էդ անիծյալ պատրոնուսը ստեղծել էդպես էլ չկարողացա։ Կսովորեմ, խոսք եմ տալիս։ Չնայած ձեզ մոտ՝ Դեմենտորիումում, ծնված օրվանից են պատրոնուս ստեղծում, չէ՞։ Հա, էդպես մի նայիր, ամեն անգամ անունդ փոխելիս մոլորակիդ անունն էլ համապատասխան ապուշությունն եմ դնում։ Հիշո՞ւմ ես՝ անցյալ շաբաթ անունդ ականջ էր, նախանցած շաբաթ՝ ջրծաղիկ։ Իսկ մի 50-60 շաբաթ առաջ դու ընդհանրապես գոյություն էլ չունեիր։ Համենայնդեպս, ոչ իմ գլխում։ Բան ու գործ չունեի՝ անուն մտածեի մի այլմոլորակային ընկերոջ համար, ով իմ գոյության մասին դեռ չգիտեր։
Գիտեմ, որ կարդալու ես։ Դու քո գլխի վրայի երկու գրավիչ ալեհավաքների միջոցով բառերս կհավաքես, հատ-հատ ճիշտ հերթականությամբ կդասավորես, որ հասկանաս՝ ինչ նամակ է ուղարկել ոչ այնքան հին ու ոչ այնքան թմբլիկ ընկերդ Երկիր մոլորակից։ Չմոռանաս, հա, մեր «ճիշտ հերթականությունը» լրիվ այլ է։ Ի դեպ, մեր մոլորակն էլ քանի գնում՝ փչանում է։ Ե՞րբ ես ինձ այստեղից վերցնելու։ Չեմ համբերում, երբ եմ տեսնելու ձեր թռչող ու հաչացող, ընձուղտի պարանոց ու փղի կնճիթ ունեցող կատուներին։ Հիշում եմ՝ սիրելիդ կանաչն է։ Ես էլ եմ հենց դրան սիրում, ազնիվ խոսք։
Դե լավ, կարծում եմ՝ նամակս ավարտելու ժամանակն է։ Շատ գործեր ունեմ։ Պիտի գնամ ֆիզիկա սովորելու։ Հա, էստեղ՝ մեզ մոտ, «ճշգրիտ» գիտություններ են սովորում, իսկ դա էլ, գիտե՞ս, քեզ, մոլորակդ ու ամեն ինչ հերքող գիտություն է։ Մինչև անգամ ստորաբար զգացմունքներս է հերքում։ Ճշգրիտ եմ ասել, է՜։ Ֆիզիկան համարձակ հայտարարում է, որ 16 Հց-ից փոքր հաճախությամբ ձայնային ալիքները մարդու ականջը չի ընկալում։ Բայց արդյո՞ք։ էդ դեպքում ինչպե՞ս է 16 Հց-ից շա՜տ ավելի փոքր հաճախությամբ «ծվծվոցդ» ականջիս թմբկաթաղանթը տատանման մեջ դնում, այն էլ միայն իմը։ Հարց է, որ կա։ Ինչ արած, գնացի…
Կսպասեմ քեզ էլի նույն տեղում, նույն ժամին, մինչև նոր անուն մտածեմ քեզ համար։
Հ․ Գ․ Որ գաս իմ գլուխ, կբերես հետդ թռչող ու հաչացող, ընձուղտի պարանոցով ու փղի կնճիթով կատվիկին, մի իմանամ, թե ում եմ այդքան շատ սիրում։ Իսկ ես երևի քեզ իմ կոնֆետներից մեկը կտամ։ Երևի։