Եվս մեկ գեղեցիկ առավոտ մի փոքրիկ գյուղում, որը շրջապատված է հսկայական լեռներով։ Մազերը ծամ արած մի աղջիկ նստած ծառի տակ գիրք է ընթերցում։ Գիրքը պատմական է ու գրված մեծ հայրենասիրական ոգով։ Այն շատ հետաքրքիր է, ուստի աղջիկը չի ուզում դադարեցնել կարդալը նույնիսկ այն ժամանակ, երբ մայրը նախաճաշի է հրավիրում։
-Սոնա՜, արի՛, նախաճաշի ժամն է։
-Ի՞նչ ես եփել, մամ։
-Քո սիրելի հնդկաձավարը ու տնական կոմպոտ։
-Մա՛մ, գիրք եմ կարդում, տասը րոպեից այդտեղ կլինեմ։
Կարծում եմ՝ արդեն գուշակեցիք, թե ով է այդ աղջիկը։ Ես եմ։
Նա գրեթե վերջացրել է գիրքը, և արցունքները հոսում են նրա աչքերից։ Ինչո՞ւ է նա այսքան զգայուն, ինքն էլ չգիտի։
-Միաո՜ւ…
-Վա՜յ, ինչ լավ փիսիկ է։
-Հե՜յ, արի այստեղ, ուզում եմ քեզ շոյել։
-Սոնա՜, տասը րոպեն անցավ արդեն,- լսվում է մայրիկի ձայնը։
-Գալիս եմ, գալիս։
-Մենք պետք է գնանք այգի և ազնվամորի հավաքենք, որ ձմեռվա համար մուրաբա պատրաստենք։
-Լավ, մամ։
-Մամ, որ տեղափոխվեմ քաղաք, ինձ կկարոտե՞ս։
-Ինչո՞ւ ես միշտ այդպիսի հարցեր տալիս, եթե արդեն գիտես պատասխանը։
-Կարծում եմ, որ մեր նպատակները ստիպում են մեզ հեռու գնալ, ուսումնասիրել նորը, բացահայտել իրականությունը և ինչպես դու ես ասում՝ հանել մեր գունավոր ակնոցները։
-Ես գիտեմ, թանկագինս, ու վստահ եմ, որ դու ամեն ինչ ճիշտ կանես։
-Ես քեզ սիրում եմ, մամ։
-Ես էլ քեզ, բալես։
-Մա՞մ։
-Ջան։
-Չմոռանաս ինձ ազնվամորու մուրաբա ուղարկել։