Մենք Վայոց Ձորի մարզի Գնդեվազ գյուղում ենք:

Լուսանկարը՝ Արթուր Տոնեյանի

-Բարև ձեզ, ինչպե՞ս եք:
-Բարև ձեզ, լավ եմ էրեխեք ջան դո՞ւք իմալ  եք:
-Լավ, շնորհակալություն, ի՞նչ է ձեր անունը:
-Վազգեն Մկրտչյան, ես Գնդեվազ գյուղի բնակիչ եմ:
-Ինչպե՞ս է անցնում ձեր օրը գյուղում:
-Դե, հելնում եմ, գալում եմ գոմ, անասուններին եմ ջրում, կեր տալի, գոմն եմ մաքրում:
-Իսկ ինչո՞վ եք զբաղվել երիտասարդ ժամանակ:
-Դե, տղե՛րք ջան, ես 42 տարի եղել եմ կոլտնտեսության հաշվապահ:
-Արդյոք շա՞տ է արտագաղթը գյուղից:
-Ուրեմնս, ես հատուկ հաշվել եմ, 82 երիտասարդ ընտանիք լքել է գյուղը: Հենա, էն դպրոցը տենո՞ւմ եք: Սովետի վախտով մենք կառուցեցինք այս դպրոցը 660 աշակերտի համար, իսկ հիմա էտ դպրոց հաճախում ա ընդամենը 82 էրեխա: Բա շատ չի՞:
-Մենք լսել ենք, որ գյուղին շատ մոտ ոսկու հանք են շահագործելու շուտով: Իսկ դուք ինչպե՞ս եք նայում ոսկու հանքի բացմանը:
-Դե, ինձ թվում ա` լավ կլինի, որ բացեն:
-Իսկ հանքի բացման դեպքում բնությունը չի՞ աղտոտվի:
-Դե, եթե նման բան լինի, ապա մեզ կտեղափոխեն այլ բնակավայր: Բա ավելի լավ չի՞ մարդիկ աշխատանք ունենան, քան թե քոչեն գնան:

Մենք ոչինչ չասացինք նրան: Միայն նայեցինք հինավուրց գեղեցիկ գյուղին, լուսանկարեցինք ու շատ ափսոսեցինք, որ երկու դեպքում էլ գյուղը դատարկվելու է: