ani evinyan

Գուցե իմ նոր ընկերը

Բոլորս էլ ունենք վախեր, օրինակ՝ մթությունից, բարձրությունից, մենակությունից, կենդանիներից և, ինչու ոչ, նաև մարդկանցից: Իմ ամենագլխավոր վախը՝ վախ շների հանդեպ: Ես գիտակցում եմ, որ շները աշխարհի ամենահավատարիմ, խելացի կենդանիներն են, բայց չի ստացվում չվախենալ նրանցից: Շատ դեպքերում ես դպրոց կամ պարապմուքի գնալիս, հանդիպելով շների, կամ փոխում եմ ճանապարհս, կամ հետ եմ գնում տուն կամ լավագույն դեպքում նկատում եմ հեռվում եկող մի մարդու, սպասում եմ նրան, և նրա հետ շարունակում ճանապարհը:

Մի քանի օր առաջ դասից հոգնած տուն էի գալիս (նշեմ, որ մեր տուն տանող կա երեք ճանապարհ, երկուսը մի խաչմերուկից է սկիզբ առնում, մյուսը՝ փոքր ինչ հեռվից), ինչևիցե, չշեղվեմ թեմայից, գալիս էի՝ մեկ էլ նկատեցի, որ հիմնական ճանապարհում կա շուն, մյուսում էլ հարևանի նոր փոքրիկ շնիկն է վազվզում, մյուս ճամփան էլ շատ երկար է: Կանգնեցի, մտածում էի՝ որ ճանապարհով գնամ, որպեսզի բարեհաջող տուն հասնեմ, մյուս կողմից էլ՝ պարապմունքս է կես ժամից սկսելու… Մտածեցի ռիսկի դիմել, և «հաշտության առաջարկ» անել հարևանի փոքրիկ շնիկին: Վախենալով, բայց անցա շնիկի կողքով: Չգիտեմ ինչու այդպես արեցի, բայց ես ինքս էլ զարմացել էի ինձ վրա: Երևի այդ շնիկը իմ տեսած շնիկներից ամենագեղեցիկներից էր: Շագանակագույն մորթով՝ ոտքերի վրա սպիտակ շրջաններով ու հետաքրքիր նայվածքով:

Այս անգամը կարծես բացառություն էր, որովհետև բոլոր ինձ ճանաչողներն էլ գիտեն, որ ես հաստատ կընտրեի երկար ճանապարհը ու կգնայի այդ ճանապարհով, բայց ոչ: Կարծես այս նոր շնիկը դարձել է իմ հավատարիմ ընկերը…