Եղեգնաձորի մարդաշատ փողոցներում անձրևոտ աշուն է: Մարդիկ քայլում են անձրևանոցով կամ առանց անձրևանոցի: Ու ես էլ շատ մարդկանց նման քայլում եմ առանց անձրևանոցի, անցնելով ծանոթ մայթերով` տեսնում եմ ջրափոսերում իրենց գեղեցկությունը կորցրած տերևներ: Ցանկություն է առաջանում գրադարան մտնելու: Մտնում եմ ու դուռը բացելուն պես իրենց ջերմ ժպիտով ինձ ողջունում են գրադարանավարուհիները: Հետո հարցնում են, թե այս անգամ ի՞նչ գիրք եմ ուզում կարդալ:
-Դե, այս անգամ որոշել եմ կարդալ Ալեքսանդր Դյումայի «Սև կակաչ» վեպը:
Գրքի անունը լսելուց անմիջապես հետո բերում և ինձ են տալիս:
Իսկ հետո մտքովս անցնում է հարցազրույց վերցնել գրադարանավարուհիներից:
-Վաղո՞ւց եք աշխատում գրադարանում:
-Եթե տարիներով հետ գնամ ու փորձեմ հիշել, կասեմ, որ 1989 թվականից աշխատում եմ գրադարանում, արդեն քսանյոթ տարի,- պատասխանում է ընկեր Կարինեն:
-Շա՞տ ընթերցողներ ունեք:
-Այո, չենք դժգոհում:
-Կա՞ն գրքեր, որ երիտասարդներն ավելի շատ են ընթերցում:
-Այո, իհարկե կան, օրինակ՝ Ջեյն Օսթինի «Հպարտություն և նախապաշարմունք» վեպը կամ Հերման Հեսսեի «Տափաստանի գայլը»:
Լսելով գրքերի անունները` հանկարծ հիշեցի այս տողերը, որ կարդացել էի Հեսսեի «Տափաստանի գայլը» գրքում. «Հավերժության մեջ ժամանակ չկա, հավերժությունը սոսկ մի ակնթարթ է, որը բավական է հենց մի կատակի համար»:
Հետո շարունակեցի հարցերս:
-Իսկ ո՞րն է Ձեր ամենասիրելի գիրքը, որ խորհուրդ կտայիք կարդալ:
-Սոմերսեթ Մոեմի «Լուսին և վեցպենսանոց»-ը:
-Ի՞նչ նոր գրքեր ունեք, և հեղինակներն ովքե՞ր են:
-Վերջերս նոր հեղինակների գրքեր ենք ստացել. Էլիֆ Սաֆակ «Ստամբուլի ընկեցիկը», Կիմ Բակշի «Արցախի հոգևոր գանձերը»:
-Գիտեմ, որ գրադարանը միշտ հետաքրքիր միջոցառումներ է կազմակերպում, մոտ ժամանակներս ի՞նչ է սպասվում:
-Պատրաստվում ենք Վայոց Ձորի Քարագլուխ համայնքի բնակիչ, գրող Ֆոլիկ Հակոբյանի «Քարագլուխ» գրքի շնորհանդեսին, բայց ամսաթիվը դեռ որոշված չէ:
-Այլ գրողներ ներկա լինելո՞ւ են այդ շնորհանդեսին:
-Այո, ներկա են լինելու մեր մարզի գրողները՝ Նորիկ Առաքելյանը, Լուսիկ Մկրտչյանը և հենց ինքը` գրքի հեղինակ Ֆոլիկ Հակոբյանը:
Մի քիչ էլ զրուցեցինք, և երբ դուրս եկա, առաջինը, որ նկատեցի, արևն էր:
Սիրում եմ նոյեմբերյան աշնան արևը: